Bij hoge uitzondering vandaag een tweede posting.
Naar aanleiding van het bericht over V&D.
Hier een citaat uit NOS Teletekst:
"...V&D schrapt 1815 arbeidsplaatsen
AMSTERDAM - De warenhuisketen Vroom & Dreesmann schrapt 1815 volledige banen.
2300 van de 14.000 werknemers verliezen hun baan. De winkels in Almelo, Geleen, Kerkrade, Heerenveen, Helmond, Middelburg, Rotterdam-Oosterhof, Sneek, Valkenswaard, Tiel, Venlo en Vlaardingen gaan dicht. V&D draait al jaren slecht. Het concern verbouwde de winkels daarom vorig jaar, maar de verbouwing leverde volstrekt niet het gewenste resultaat op..."
Oosterhof dicht? Niemand lijkt zich nog te herinneren dat V&D daar zich destijds pas kon vestigen nadat Rotterdams' trots Ter Meulen ten gronde was gegaan.
Onaflaatbaar heb ik gezocht naar een logo van Ter Meulen maar op internet is er niets over te vinden.
Geen jeugd in Rotterdam zonder Ter Meulen dacht ik.
Ik bleek ongelijk te hebben.
Nergens een nostalgisch verhaal over de uitgesleten stenen trappen, over de bedompte restauratie langs de bovenste verdieping in de Hoogstraat vestiging. De kleffe hap die je daar naar binnen moest werken had een karakter gelijk aan de flauwe geur die des avonds uit de hollandse huizen dreef en waarvan ik pas vele jaren later leerde dat dit gepureerde aardappel met jus was.
Nergens rept men over spelende kinderen op de nieuwe roltrappen en je moeder die je een draai om je oren geeft als je niet gauw meekwam. Ze moest zich immers haasten om bij de panty-aanbiedingen te kunnen komen. Temidden van vele turkse moeders sorteerden wij de juiste kleur en maat. Langs deze graaibakken heeft menige vrouw een andere vervloekt en verwenst.
Het waren de jaren tachtig. Ons gezin werd direct getroffen door de bezuinigingen op ambtenaren-lonen. Mijn Italiaanse vader was werkzaam als suppoost in de Rotterdamse gemeente musea.
Nergens foto's van hoe het vroeger was, alleen maar een Rotterdam site met vergezichten vanaf de Lijnbaan.
Dan doe ik het zelf.
Ter Meulen was tot 1993 een begrip. Het was een aardschok toen bekend werd dat het concern teveel geld had uitgegeven aan dure gebouwen en hierdoor faillisement moest aanvragen. De huidige spookachtige verzameling van halflege winkels in het pand aan de Hoogstraat dat nu bekend staat als 'De Rode Lijn' is daar een direct overblijfsel van. Men wist stomweg niet wat men ermee aanmoest. De winkels werden overgenomen. In een rap tempo was het allemaal voorbij. Het hart van de Rotterdammer deed pijn en heeft nooit meer gehouden van dit gebouw waarop ik nog tot ver in 1998 het Ter Meulen logo aan een vergeten gevel zag pronken; het was 1 van die hoge lichtkasten die niemand weg kon halen. Ik heb spijt als haren op mijn slecht geschoren hoofd dat ik er nooit een foto van gemaakt heb. Vergane glorie, baken van vroeger. Zal het de V&D ooit ook zo vergaan?
Ik kwam bij mijn zoektocht een bericht tegen over een op handen zijnde verbouwing in 2002 (we wachten af):
"...RD, woensdag 26 Juni 2002
Ter Meulen wordt teruggebracht in oude staat
- Rotterdam - Het voormalige pand van Ter Meulen aan het Binnenwegplein wordt gerestaureerd. Het gebouw wordt teruggebracht naar de staat waarin het in 1948 verkeerde, toen het werd opgeleverd. De bovenste twee verdiepingen - nog relatief nieuw - worden daarvoor gesloopt. Verder komen de glazen scheidingswanden tussen de diverse winkeldelen terug.
Op het pand komt een zeventig meter hoog woongebouw. Voorwaarde is wel dat er met lichte materialen wordt gewerkt omdat de constructie zware onderdelen niet aankan. Het oorspronkelijke terras boven de Lijnbaan is sinds het doortrekken van de winkelstraat niet op deze wijze terug te bouwen. Het is wel de bedoeling weer iets dergelijks te maken. (...)
Het vroegere warenhuis is een ontwerp van het architectenbureau Van den Broek & Bakema. Het werd gebouwd om winkelruimte te bieden aan ondernemers die hun nering door het bombardement van mei 1940 waren kwijtgeraakt. Het bood aanvankelijk onderdak aan schoenenmagazijn Van Vorst, damesconfectiezaak Wassen, Ter Meulen en tearoom-cafetaria Martin's.
Het architectenbureau kon kort hierna nog aan de slag gaan met onder meer de Lijnbaan, het meubelwarenhuis H. H. de Klerk aan de Binnenweg en Galeries Modernes aan de Hoogstraat.
Het gebouw van Ter Meulen is vaak uitgebreid en aangepast aan de inzichten op het gebied van verkooptechnieken. Zo kwamen er onder meer roltrappen in. Aanvankelijk waren er alleen trappen en een glazen lift..."
