Waarom moet graffiti altijd gekrabbel zijn? Of een kreet? Waarom is er niet 1 anarchist die gewoon eens een muurtje in een fijne effen kleur schildert? Grote oppervlakken in primaire matte effen kleuren zijn veel sprekender, stijlvoller en rustgevender. Dit idee kwam bij mij op toen ik in Kopenhagen rondliep:
Daar zijn de huizen niet zo heel bijzonder maar het feit dat elk individueel gebouw een eigen kleurtje heeft maakt het uiterlijk beslist apetijtelijk.
Bovendien... vraag ik me af: zóu het wel als graffiti beschouwd worden als je op een nacht besluit die lelijke grijze muur van de school vlakbij je over te schilderen met diep aquamarijn? Ik denk dat de kans groot is dat men er denkt dat het zo hoort. Op deze manier kunnen we de wereld gestaag omtoveren tot een uitgekiende en smaakvolle compositie.
De effen-kleuren-revolutie is aan ons! Wij kunnen de Erasmusbrug Yves Klein blauw schilderen en de dragende draden scharlaken rood!
Of zoek het eens dichter bij huis. Bij je buren kun je, nadat je er je werk hebt gedaan, een anoniem briefje ophangen met de mededeling "mevrouw, uw grenen schutting was te lelijk. Echt, daar moest iets aan gebeuren..."
"I Fought The Law" by The Clash
