Queer Dadaïsme

Afgelopen zaterdag mocht ik in verband met het Female Masculinities seminar een performance houden voor voornamelijk academisch geïnteresseerden. Normaal zijn mijn performances louter ludiek omdat ik vooral optreed in kraakpanden of op andere plekken waar een duidelijke en eenduidige activistische boodschap nodig is. Maar eigenlijk... zou ik liever meer Laurie Anderson achtige dingen doen. Meer poezie, meer ambiguïteit, meer dissociatie. En voor dit publiek kon dat.
Bijgaand treft u de foto's van mijn dadaïstische uitspatting, inclusief banaan, opblaaspop en Queer Theory tekst. Ikzelf had mijzelf in nerdy lerarenoutfit gehesen en droeg teksten voor zoals deze:
"You know, for every dollar a man makes, a woman makes 63 cents. Now, fifty years ago that was 62 cents. So, with that kind of luck, it'll be the year 3,888 before women make one buck."
En deze:
"Ladies and gentlemen, and others...: what you are observing here are magnified examples or facsimiles of human sperm.
Generation after generation of these tiny creatures have sacrificed themselves in their persistent, often futile, attempt to transport the basic male genetic code. But where is this information coming from? They have no eyes. No ears.
Yet some of them already know that they will be bald.
Over half of them will end up as women.
Four hundred million living creatures, all knowing precisely the same thing - carbon copies of each other in a Kamikaze race against the clock.
Some of you may be surprised to learn that if a sperm were the size of a salmon it would be swimming its seven-inch journey at 500 miles per hour.
If a sperm were the size of a whale, however, it would be traveling at 15,000 miles per hour, or Mach 20. Now imagine, if you will, four hundred million blind and desperate sperm whales departing from the Pacific coast of North America swimming at 15,000 mph and arriving in Japanese coastal waters in just under 45 minutes.
How would they be received?..."
Aan het eind van mijn 'lezing' trok ik de opblaas-leerlinge een superheldenmaskertje aan en een kleine cape en liet haar door het luchtruim vliegen. Ik vraag me af of het publiek begreep dat ik hiermee de geseksualiseerde blonde vrouw tot superheldin wilde verheffen.
Hm... Ik denk het niet.
Maar we geven niet op.



"Have a good time" by The Brand New Heavies

Leven tussen grenzen

De documentaire "Leven tussen grenzen" gemaakt door Maja Mirkovic & Tomas Parinussa is (ondanks de wat tenenkrommende titel) goed. Boven verwachting goed.
Dit documentair portret over Fergus (een transman) en mijzelf (een transgender) is zeer genuanceerd. Het zit goed in elkaar en is beurtelings ontroerend, amusant, diepgravend en verrassend.
Ik heb er van harte mijn fiat aan gegeven. Maja en Thomas hebben werkelijk goed begrepen waar voor mij (en Fergus) de essentie zit in het hele gender onderzoekings proces en zij hebben ontzettend goed onze meest typerende uitspraken tegenover elkaar kunnen zetten waardoor onze overeenkomsten en verschillen goed tot uitdrukking komen. De film maakt vooral duidelijk waar het VU ziekenhuis de fout in gaat. Het opleggen van een standaard, aan mensen die hun persoonlijke gender proberen vorm te geven, werkt averechts.
De komende tijd zullen de twee jonge filmmakers proberen dit werk op zoveel mogelijk filmfestivals te laten vertonen. Een engels ondertitelde versie is in de maak.
Een aantal van u is te zien in de film omdat er ook opnames tussen zitten van feesten in De Peper en het Testo Theekransje bij mij thuis. Dus: houdt de release in de gaten.
Dit is de eerste nederlandse produktie die een gekleurd beeld geeft van de verscheidenheid binnen transgenderisme. De film zou verplichte kost moeten zijn voor mensen in het hulpverlenende circuit en voor íeder ander die interesse heeft in variatie en dat wat afwijkt van 't bekende.

"I think I need a new heart" by The Magnetic Fields

Brixton III

Vanavond tijdens de uitzending van Radio Noodles zal ik kort stilstaan bij de dood van Brixton en de tragiek ervan.
Ik zal ook speciaal voor haar een nummer draaien.
Ik ben in de rouw om iets dat al meer dan anderhalf jaar geleden gebeurd is. Dat is zo surrealistisch. Het is ontstellend. En het baart me zorgen: als queer mensen zó dungezaaid zijn en zó ver van elkaar wonen, is het lastig te weten wat er met hen gebeurt.
Ik heb wel contacten met heel veel transgender- en queer gemeenschappen in deze wereld, maar meestal ken ik van die gemeenschappen maar 1 individu. Dat zijn vaak de sleutelfiguren. Als die verdwijnen, worden we ruw uitelkaar gescheurd.
En de Dood is wel de ruwste scheuring.

"Pagan Poetry" by Björk

Brixton II

Anekdoten ter nagedachtenis aan Brixton Brady †

- - -

"Jij zou een hele democratische regisseur kunnen worden" zei Brixton.
"Nou" zei ik "ik ben helemaal niet goed in films maken... Eigenlijk kan ik niets heel goed. Ik kan bijna alles, maar al dat alles kan ik maar een beetje."
"Dat is toch goed?"
"Helemaal niet..! Ik denk eigenlijk... sommige mensen die kunnen maar 1 ding en dat kunnen ze dan heel goed. Die hebben veel makkelijker succes. Het maakt niet eens uit wát je dan kunt denk ik."
"Hm.... Nee. Ik kan je een voorbeeld geven van een compleet waardeloos talent! " zei Brixton lachend, schalks kijkend.
"Oh? Dat kan ik me niet voorstellen..."
"Nee? Echt niet? Denk je dat je met elk talent kan slagen?
"Ja!" zei ik vol overtuiging.
"Nou..." zei Brixton "Let op: ik heb zelf een volkomen uniek en volkomen nutteloos talent. Ik ben soms stylist voor modezaken en er is 1 ontwerper die vooral werkte in de jaren 40 in Engeland. Hij was zelf half chinees en een echte haute couture specialist. Hij ontwierp vooral mantelpakken voor gegoede dames en hij maakt deze ook zelf. Voordat hij deze kleding verkocht, sloeg hij deze op in zijn depot. Bij dat depot moet iets rondgewaard hebben, een vreemd stofje of misschien behandelde hij het textiel met een vreemde mix. Want ik bezit het onfeilbare talent om zijn kleding op geur te herkennen. Ik heb het nooit mis. Het is altijd raak. Ook nu na 60 jaar nog."
Ik was sprakeloos "Ja, je hebt wel gelijk denk ik" en er verscheen een diepe rimpel in mijn voorhoofd.
"Ja!" lachte Brixton "bedenk dáár maar eens een toepassing voor!"

- - -

Brixton en ik zitten te kijken naar de film "100% woman" over de transseksuele mountainbiker Michelle Dumaresq die veel protesten van andere vrouwen te verduren krijgt tijdens kampioenschappen. Het is een goede documentaire en we kijken geboeid.
Op een gegeven moment komt Missy "Missile" Giove in beeld. Zij is de enige lesbische rijdster en een zeer knappe verschijning. Men vraagt haar wat ze van een transseksuele vrouw in de race vindt en of die niet een te groot voordeel heeft, fysiek gesproken. Ze lacht en zegt dat dit onzin is, gebaseerd op vooroordelen en "I love her to bits, but in the race I'm gonna kick her ass". De hele zaal lacht en zwijmelt.
En Brixton verzucht "Oh my god... This is bicyle porn..."
Ik schiet in de lach.

- - -

"Zo... dus jij kent Del LaGrace Volcano heel goed?"
"Ja" zegt Brixton "we zien elkaar bijna elke dag."
"Hoe heb je hem ontmoet?"
"Via een expositie van een kunstenaar die ik erg bewonder... Hans heet 'ie."
"Oh... wacht..." zeg ik "zit die niet toevallig ook in Venus Boyz?"
"Ja! En ik zit er ook in!"
"Echt waar?? Maar waar in de film dan?"
"Eh..." zegt Brixton "Ik geloof dat je alleen maar heel kort mijn rug ziet en ik ben Hans aan het opmaken en dan zeg ik geloof ik iets doms, over wc-papier ofzo..."
Ik lach. Dat is Brixton weer. Zo bescheiden, grappig en soms onhandig. Maar ondertussen heeft ze het ene spannende verhaal na het andere.
Zo vervolgt ze "nadat ik Del leerde kennen, klikte het zo goed tussen ons dat ik een soort van assistent van hem ben geworden. En voor bepaalde zaken (ik kan hier niet zeggen welke - Joli) heb ik geleerd zijn handtekening precies na te kunnen maken. Ik moest van hem weken erop oefenen!"
Ik werd er wild enthousiast van, wat een gaaf verhaal!
Later die week kreeg ik een grappige ingeving. Ik kocht "The Drag King Book" en ik vroeg Brixton of zij het voor mij wilde signeren... met de handtekening van Del LaGrace Volcano. Ze twijfelde maar heeft het toch gedaan.
Dat is nu dus het laatste dat ik hier nog van haar heb. Het enige tastbare.
Een handtekening met een andere naam in een boek ergens in een doos in het donker.

"Every Day is like Sundays" by Morrissey

Brixton

Dit jaar zou ik voor het eerst naar Transfabulous gaan en dat zou ik gaan doen omdat ik Brixton weer wilde zien. Maar bij een zoektocht net naar haar op internet stuitte ik op een verschrikkelijk bericht.
"On Monday 18 September 2006, our dearest friend Brixton Brady was killed by a Lorry here in London whilst going to work on her bicycle."
"...Brixton was a queer anarchist with a strong sense of justice. Brixton was a rolling stone. She rode a vintage motorcycle from Germany to London wearing white silk pyjamas and a pair of goggles. Brixton was a frequent flyer. She wore a dress made of balloons.
To be with Brixton Brady was to enter another, much more magical world than our own. Clothes were put together so they could become friends. Action Men grew wings, food was mostly sweet and tea was always served in exquisite cups and saucers. Things were beautiful..."
Godverdomme. De dood kan te banaal zijn.
Ik heb maar een week intensief met haar opgetrokken in 2005 in Hamburg op een filmfestival waar we allebei te gast waren, maar ze heeft zoveel bij me losgemaakt en me over zoveel dingen laten nadenken die me nu nog steeds bezighouden. Mijn probleem dat ik nu meer tijd besteedt aan werk dan aan kunst; het feit dat ik net als zij rare nutteloze talenten heb; het feit dat ik met haar zou gaan samenwerken; ons "Christmas Scheme" waar we plannetjes over smeedden; het feit dat ze zei "ik geloof totaal niet in gender, volgens mij bestaat het helemaal niet" en... het feit dat we absoluut elkaar weer zouden gaan zien. Het is nooit gebeurd.
Brixton? Waar ben je nu?
Hoe is het daar? Ik wil je zien!
Ik lees nu al je emails uit 2005 en 2006 nog na, opnieuw, steeds opnieuw. Ik lach bij wat je zegt. Je was zo heerlijk. En we zouden elkaar in april weer zien, maar ik had geen geld meer over want ik moest naar Japan en jij zei dat ik dat dan maar moest doen, want we zouden elkaar nog wel zien. En toen was het te laat. Ik heb je toen nog eenmaal gemaild maar kreeg geen antwoord... Ik heb begrepen dat je lichaam nu in Nieuw Zeeland ligt. Ik zal erheen gaan, al is het het laatste dat ik doe.
Ik kan het niet geloven: ik wilde dit jaar naar transfabulous gaan om jou te zien. En nu ben je dood :-(
Ik kan het niet geloven. Zo'n onvervulde belofte.
Ik denk dat ik wel nooit meer iemand zal ontmoeten bij wie ik me zo comfortabel en geinspireerd zal voelen als bij jou.

Foto: Ik, Brixton en regisseur Ingo bij de Lesbisch Schwuele Filmtage Hamburg 2005.


we are made to bleed
and scab and heal and bleed again
and turn every scar into a joke
we are made to fight
and fuck and talk and fight again
and sit around and laugh until we choke
sit around and laugh until we choke "Buildings And Bridges" Ani DiFranco

"I'm really a drag queen" - Brixton Brady 2006.

"Buildings And Bridges" by Ani DiFranco

Transgender Babyshower

Afgelopen zondag was een bijzondere dag.
Ik denk dat dit de dag was van 's werelds eerste Transgender Babyshower ooit, bij mij thuis. Ik had een tafel ingericht met hapjes en drankjes met het bord "Hormonenbar" erboven, links daarvan had ik een mixer neergezet met het bordje "GenderBlender" en ik had de teksten van geboorteslingers gemanipuleerd tot "Hoera, Geen meisje!" en "Hoera, Geen jongen!". Er zijn veel leuke mensen gekomen. Drie daarvan voerden zelfs spontaan een regressie toneelstukje op en hebben mij later ingewijd tot Zuster in de Orde van het Eeuwige Ongenoegen.
Voor mij was het hoogtepunt van de avond mijn eigen performance waarbij ik, onder de welluidende klanken van Tchaikovsky's "Sugerplum Fairy", als een goocheme goochelaar de testim-tubes uit de apotheekdoos toverde en mij na een korte striptease ermee insmeerde, onder het oog van iedereen die ik in de toekomst hoop te blijven zien.
Ik ben er zelf nog een beetje beduusd en emotioneel van en heb na vertrek van de laatste gasten nog zeker anderhalf uur door mijn huis lopen ijsberen, maar ik ben ook blij. Blij dat ik dit begin van mijn genderreis mocht delen met de aanwezigen.



Foto's door Jeroen.
"Beauty" by Ladytron