Dit jaar zou ik voor het eerst naar Transfabulous gaan en dat zou ik gaan doen omdat ik Brixton weer wilde zien. Maar bij een zoektocht net naar haar op internet stuitte ik op een verschrikkelijk bericht."On Monday 18 September 2006, our dearest friend Brixton Brady was killed by a Lorry here in London whilst going to work on her bicycle."
"...Brixton was a queer anarchist with a strong sense of justice. Brixton was a rolling stone. She rode a vintage motorcycle from Germany to London wearing white silk pyjamas and a pair of goggles. Brixton was a frequent flyer. She wore a dress made of balloons.
To be with Brixton Brady was to enter another, much more magical world than our own. Clothes were put together so they could become friends. Action Men grew wings, food was mostly sweet and tea was always served in exquisite cups and saucers. Things were beautiful..."
Godverdomme. De dood kan te banaal zijn.
Ik heb maar een week intensief met haar opgetrokken in 2005 in Hamburg op een filmfestival waar we allebei te gast waren, maar ze heeft zoveel bij me losgemaakt en me over zoveel dingen laten nadenken die me nu nog steeds bezighouden. Mijn probleem dat ik nu meer tijd besteedt aan werk dan aan kunst; het feit dat ik net als zij rare nutteloze talenten heb; het feit dat ik met haar zou gaan samenwerken; ons "Christmas Scheme" waar we plannetjes over smeedden; het feit dat ze zei "ik geloof totaal niet in gender, volgens mij bestaat het helemaal niet" en... het feit dat we absoluut elkaar weer zouden gaan zien. Het is nooit gebeurd.
Brixton? Waar ben je nu?
Hoe is het daar? Ik wil je zien!
Ik lees nu al je emails uit 2005 en 2006 nog na, opnieuw, steeds opnieuw. Ik lach bij wat je zegt. Je was zo heerlijk. En we zouden elkaar in april weer zien, maar ik had geen geld meer over want ik moest naar Japan en jij zei dat ik dat dan maar moest doen, want we zouden elkaar nog wel zien. En toen was het te laat. Ik heb je toen nog eenmaal gemaild maar kreeg geen antwoord... Ik heb begrepen dat je lichaam nu in Nieuw Zeeland ligt. Ik zal erheen gaan, al is het het laatste dat ik doe.
Ik kan het niet geloven: ik wilde dit jaar naar transfabulous gaan om jou te zien. En nu ben je dood :-(
Ik kan het niet geloven. Zo'n onvervulde belofte.
Ik denk dat ik wel nooit meer iemand zal ontmoeten bij wie ik me zo comfortabel en geinspireerd zal voelen als bij jou.
Foto: Ik, Brixton en regisseur Ingo bij de Lesbisch Schwuele Filmtage Hamburg 2005.
we are made to bleed
and scab and heal and bleed again
and turn every scar into a joke
we are made to fight
and fuck and talk and fight again
and sit around and laugh until we choke
sit around and laugh until we choke "Buildings And Bridges" Ani DiFranco
"I'm really a drag queen" - Brixton Brady 2006.
"Buildings And Bridges" by Ani DiFranco
