Anekdoten ter nagedachtenis aan Brixton Brady †- - -
"Jij zou een hele democratische regisseur kunnen worden" zei Brixton.
"Nou" zei ik "ik ben helemaal niet goed in films maken... Eigenlijk kan ik niets heel goed. Ik kan bijna alles, maar al dat alles kan ik maar een beetje."
"Dat is toch goed?"
"Helemaal niet..! Ik denk eigenlijk... sommige mensen die kunnen maar 1 ding en dat kunnen ze dan heel goed. Die hebben veel makkelijker succes. Het maakt niet eens uit wát je dan kunt denk ik."
"Hm.... Nee. Ik kan je een voorbeeld geven van een compleet waardeloos talent! " zei Brixton lachend, schalks kijkend.
"Oh? Dat kan ik me niet voorstellen..."
"Nee? Echt niet? Denk je dat je met elk talent kan slagen?
"Ja!" zei ik vol overtuiging.
"Nou..." zei Brixton "Let op: ik heb zelf een volkomen uniek en volkomen nutteloos talent. Ik ben soms stylist voor modezaken en er is 1 ontwerper die vooral werkte in de jaren 40 in Engeland. Hij was zelf half chinees en een echte haute couture specialist. Hij ontwierp vooral mantelpakken voor gegoede dames en hij maakt deze ook zelf. Voordat hij deze kleding verkocht, sloeg hij deze op in zijn depot. Bij dat depot moet iets rondgewaard hebben, een vreemd stofje of misschien behandelde hij het textiel met een vreemde mix. Want ik bezit het onfeilbare talent om zijn kleding op geur te herkennen. Ik heb het nooit mis. Het is altijd raak. Ook nu na 60 jaar nog."
Ik was sprakeloos "Ja, je hebt wel gelijk denk ik" en er verscheen een diepe rimpel in mijn voorhoofd.
"Ja!" lachte Brixton "bedenk dáár maar eens een toepassing voor!"
- - -
Brixton en ik zitten te kijken naar de film "100% woman" over de transseksuele mountainbiker Michelle Dumaresq die veel protesten van andere vrouwen te verduren krijgt tijdens kampioenschappen. Het is een goede documentaire en we kijken geboeid.
Op een gegeven moment komt Missy "Missile" Giove in beeld. Zij is de enige lesbische rijdster en een zeer knappe verschijning. Men vraagt haar wat ze van een transseksuele vrouw in de race vindt en of die niet een te groot voordeel heeft, fysiek gesproken. Ze lacht en zegt dat dit onzin is, gebaseerd op vooroordelen en "I love her to bits, but in the race I'm gonna kick her ass". De hele zaal lacht en zwijmelt.
En Brixton verzucht "Oh my god... This is bicyle porn..."
Ik schiet in de lach.
- - -
"Zo... dus jij kent Del LaGrace Volcano heel goed?"
"Ja" zegt Brixton "we zien elkaar bijna elke dag."
"Hoe heb je hem ontmoet?"
"Via een expositie van een kunstenaar die ik erg bewonder... Hans heet 'ie."
"Oh... wacht..." zeg ik "zit die niet toevallig ook in Venus Boyz?"
"Ja! En ik zit er ook in!"
"Echt waar?? Maar waar in de film dan?"
"Eh..." zegt Brixton "Ik geloof dat je alleen maar heel kort mijn rug ziet en ik ben Hans aan het opmaken en dan zeg ik geloof ik iets doms, over wc-papier ofzo..."
Ik lach. Dat is Brixton weer. Zo bescheiden, grappig en soms onhandig. Maar ondertussen heeft ze het ene spannende verhaal na het andere.
Zo vervolgt ze "nadat ik Del leerde kennen, klikte het zo goed tussen ons dat ik een soort van assistent van hem ben geworden. En voor bepaalde zaken (ik kan hier niet zeggen welke - Joli) heb ik geleerd zijn handtekening precies na te kunnen maken. Ik moest van hem weken erop oefenen!"
Ik werd er wild enthousiast van, wat een gaaf verhaal!
Later die week kreeg ik een grappige ingeving. Ik kocht "The Drag King Book" en ik vroeg Brixton of zij het voor mij wilde signeren... met de handtekening van Del LaGrace Volcano. Ze twijfelde maar heeft het toch gedaan.
Dat is nu dus het laatste dat ik hier nog van haar heb. Het enige tastbare.
Een handtekening met een andere naam in een boek ergens in een doos in het donker.
"Every Day is like Sundays" by Morrissey
