Het is de 15e: tijd voor poëzie. En omdat er te weinig goede poëzie op weblogs te zien is, vandaag dan toch maar 2 dichters i.p.v. 1.
Bent u mij nu niet vreselijk dankbaar voor deze vrijgevigheid?
Uit "De Verzen van Kapitein" door Nobelprijswinnaar Pablo Neruda:
De nacht op het eiland
De hele nacht heb ik met jou geslapen,
bij de zee, op het eiland.
Woest en liefelijk lag je tussen de lust en sluimer,
tussen vuur en water.
Wie weet, heel laat
werden onze dromen één
op de golf of in het dal,
hoog als takken bewogen door eenzelfde wind,
laag als rode wortels die elkander raken.
Misschien scheidde jouw slaap
zich van de mijne
en zocht je naar me
op de donkere zee,
als vroeger,
toen je nog niet was,
toen ik je voorbijvoer
zonder je te zien,
en zocht je blik
wat je vandaag
- aan brood, aan wijn, aan liefde en aan woede -
door mij met volle handen wordt gegeven,
omdat jij de beker bent
die op mijn levensgaven wachtte.
Ik heb de hele nacht
met je geslapen,
terwijl de duistere aarde wentelde
met doden erop en levenden,
en bij het onverwacht ontwaken,
midden in het donker,
omgreep mijn arm je middel.
Niet de nacht en niet de slaap
vermochten ons te scheiden.
Hieronder uit de bundel "Alle vlees is als gras of Het knekelhuis op de dodenakker" tevens te vinden in "Alles Onecht" van Gerrit Komrij:
Op je rug
Het is of je een commode op je rug draagt,
Zo'n rotdag. En als je je rug wilt strekken
Valt la na la eruit. 't Is godgeklaagd,
Je zit verdomme vol met bonte plekken.
Daar ga je weer; de laden kalm oprapen
En, hopla, in je rug - maar dat zit goed
Zolang het duurt - verdraaid, krijg 't ape-
Zuur, ze donderen weer neer, voorgoed.
Te erg is het. Laatst zag je iemand, die
Zijn kast van voren droeg, net als een mars-
Kramer, maar dan toch wel een slimme. Stie-
Kem had hij haar gelijmd, je zag geen barst.
Ik weet dat u mij vreselijk dankbaar bent.
Scroll down for English posts.
