Zo werd ik afgelopen maandag gebeld "dag mevrouw Ghianni, binnen een half uur komen wij bij u een huisbezoek afleggen." Ik was hier al enigszins op voorbereid vanwege een intake gesprek vorige week, maar toch bekroop me een naar gevoel. Waar is dat bezoek voor nodig? Het is mijn huis, mijn ruimte, mijn leven. Ik wil geen gewroet van mensen-die-niet-mijn-vrienden-zijn-en-die-ik-dus-ook-geen-wijntje-aan-ga-bieden in mijn privéplek.
Maar ja.
Ik kreeg bij hetzelfde gesprek een hele waslijst voorgelezen met alle kortingsmaatregelen die volgen als ik ergens niet aan meewerk - en ik heb nu al 2 maanden geen inkomen gehad maar wel alle rekeningen dus...
...dus liet ik de twee dames vriendelijk binnen.
Ze stonden wat onwennig in mijn gang, stelden geen vragen maar wilden alle kamers zien (mijn moeder noemt dat 'tandenborstels tellen'). Ik had ervoor gezorgd dat ik van mijn tweepersoonsbed 1 kussen had weggehaald en ook mijn elektrische tandenborstel was aan't gezicht onttrokken - ik achtte het wijselijk zoveel mogelijk luxe artikelen op te bergen, zoals mijn oude en mijn mooie nieuwe Mac - beiden klein genoeg om tussen mijn stapels slecht gevouwen handdoeken te verdwijnen.
De dames van de Bijstand bleven aldoor maar nerveus en spiekten rillend om zich heen in mijn huis. Heel snel al vertrokken ze weer met de mededeling dat ik snel bericht zou krijgen dat mijn uitkering zou worden aangevraagd alsmede het voorschot. Ik zwaaide ze verbaasd en vriendelijk uit, peinzend weer terugkerend naar mijn huiskamer. Wat was er toch aan de hand?
En toen viel mijn oog op deze poster:
Hm...
Zou het kunnen dat de aanblik van deze beeldschone bekkende Marrokaanse jongens hen teveel werd?
Dat zou vreemd zijn.
Ze zijn toch lief?
Wie vindt dat nu niet mooi?
...
