Een echt kaartje met eigen barcode en mijn bloedeigenste naam erop.
Er staat ook op dat ik bij de Groenen hoor maar zó groen zijn die nu ook weer niet. Daar kom ik later op terug.
Gisteren was een bijzondere dag omdat alle groene (progressieve) partijen uit het Europees parlement, die zich verenigd hebben in de ALE/EFA fractie, als enige en eerste coalitie een gezamenlijke europese campagne hebben opgestart. Uniek dus.
Het was de tweede maal dat ik in dit krankzinnig dure parlements gebouw rond mocht lopen - nadat we door ontelbare bliepers en piepers waren gescand i.v.m. wapens. Het interieur is stijlvol en de sfeer wordt er nog opgeluisterd door enorme hoeveelheden kunst en allerlei exposities (daar wil ik wel bij!). Wij mochten deze keer zomaar in de gigantische plenaire hoofdzaal van het europarlement plaatsnemen en zagen er peptalks en speeches van oudgedienden, een video boodschap van Joschka Fisher en presentaties van de jonge hondjes en de 10 nieuwe euro landjes die vanaf aanstaande zaterdag gaan toetreden.
Leuk hoor.
Aan het eind van de dag bleek dat ik mijn bezoekerspas mee naar huis mocht nemen.
Ongeregistreerde 'gewone' bezoekers (het plebs) dragen doorgaans een simpele blauwe sticker waar ze met een rottige viltstift zèlf hun naam op moeten kalken. Arbeid. Die plakdingen laten nog snel los ook.
Die dag had ik zeker honderden mensen met de meer geavanceerde pas rond zien lopen - allemaal geregistreerden. Ook zag ik honderden 'gewone' bezoekers. Als dat elke dag zo gaat, betekent dat een enorme en onnodige milieuvervuiling. Denk je eens in: rond de 1000 plastic kaartjes, 1000 clips en 1000 stickers per werkdag = dat is héél erg veel verspilling over 160 werkdagen per jaar. Hoezo Groen? En de broodjes die we later meekregen, waren vast geen bio-broodjes. Hoezo duurzaam?
Maar... ik moet bekennen dat ik het cadeaupakket met de waanzinnig mooie posters, boekjes, ansichtkaarten en het 'NO software patents' T-shirt niet geweigerd heb.
Ik ben zó makkelijk om te kopen.
Scroll down for English posts.
