Als je niks meemaakt, hou dan gewoon je bek.
Mijn afgelopen twee dagen waren krankzinnig.
Deze week heb ik twee volle nachten niet geslapen. Woensdagochtend mocht ik geen bijstand aanvragen, dat mag van de 'Sociale' Dienst pas in augustus. Een ander alsmaar voortslepend probleem was van vervoers aard. Ik had al 4 autobezitters gevraagd of ze me konden helpen mijn werk uit Hoek van Holland naar mijn atelier te vervoeren, maar niemand had tijd; 1 dame ging zelfs naar Kenia op vakantie. Dus kocht ik een Via Via magazine en vond een verhuizer. Commerciele prijzen. Kut.
Uitgeput belandde ik woensdagavond bij een vergadering van de Kunst & Cultuur groep van GroenLinks Rotterdam, waar ik niets meer had in te brengen dan 1 vraag die simpel werd afgedaan als niet relevant. Terwijl deze zelfde vraag steeds weer opnieuw naar voren kwam en uiteindelijk zou gaan leiden tot een nieuwe commissie. Kennelijk heeft het geen waarde als ik degene ben die iets zegt. Ik vermoed dat men mij niet serieus neemt vanwege mijn uiterlijk.
Die nacht sliep ik wel, maar niet lang. De volgende ochtend moest ik immers vroeg op om alles klaar te zetten in Hoek van Holland. Daar aangekomen bleek mijn werk tussen troep in te staan - er lagen zelfs stangen bovenop mijn computer. Klootzakken.
Na wat heen en weer geschuif en gedoe met steekkarretjes slaagde ik erin alles op straat neer te zetten. Ik was nog maar net klaar, of daar kwam mijn auto met chauffeur al. Die reed expres met een gemiddelde snelheid van slechts 80km per uur naar mijn atelier op Zuiplein. 72 euro kostte me dat. Zoveel geld eet ik nog niet eens in anderhalve week op.
's middags viel ik bijna in slaap achter mijn computer, maar trachtte wakker te blijven. Rond 7 uur kwam ik bij Magdeleens huis aan - ze at gezellig, dronk met mij 2 flessen Californische wijn leeg en meldde dat we niet meer samen het atelier kunnen huren. Hmpf.
Middernacht's haalde ik de laatste tram - ik kon mijn strippenkaart niet vinden en moest er 1 kopen van de conducteur. In de metro vond ik later alsnog mijn kaartje. Ik liep naar huis en besloot de pittoreske route te nemen. Ik rook een heerlijke, barbecue-achtige geur. Die werd steeds sterker. Wat was dat. Ik keek achterom: een grote rookwolk steeg op uit een vuilnisbak. Ik rende erheen maar zag alleen kleine vlammetjes. Ik zocht een pot en een sloot. Nergens te bekennen. De vlammen werden groter en de rookontwikkeling steeds erger. Ik belde aan bij een huis. niemand deed open. Ik belde bij de buren. Geen gehoor. Ik belde bij nog een huis aan. Geen lichten gingen aan. De ramen stonden wel open. Dat was zo bij de gehele straat. Niemand deed open. Ik belde mobiel naar het alarmnummer 112. De vlammen sloegen nu al zichtbaar uit de bak omhgoog. De brandweer nam op. ik noemde het adres. De stem aan de andere kant van de lijn vroeg ongeinteresseerd en langzaam "staat de bak bij een huis?" -"Ja!" zei ik "en er groeit ook nog een grote heg overheen!" toen ging mijn batterij op. Ik wist niet zeker of de brandweer me goed gehoord had. Ik was kwaad op alle slapende mensen in de straat. Af en toe hield ik een voorbijganger aan. Niemand had een mobieltje bij zich, of een emmer water. Ze liepen allen weer weg en lieten mij het vieze werk opknappen. Uiteindelijk von ik 1 huis waar de lichten nog aan waren. Een vrouw deed onzeker open. Ik zei opgelucht "wat fijn dat u nog wakker bent! er staat daar een vuilnisbak in brand. Heeft u een emmer water voor me?"
De vrouw zei "dat weet ik niet... ik begeleid hier een terminaal zieke vrouw..."
Oh god... had ik dat weer.
Uiteindelijk gaf ze me een teiltje water mee.
Ik rende. Het water plensde over mijn broek. Ik stond voor de vuilnisbak. Grote hel oranje vlammen lekten overal uit. Steeds hoger. Ik goot het water langzaam in en over de bak. Sissend en knetterend ging het vuur in 1 keer uit. Leek het. De bak bleef doorknetteren maar er was geen vuur meer te zien. Alles was zwart. Er kwam een zeer hete gloed van de bak af. Ik plaatste het teiltje onder de bak om zo het uitstromende water op te vangen. Toen ik genoeg had, gooide ik het weer eroverheen. Het sissen hield niet op. In de verte zag ik grote koplampen op me afdoemen. Met signalen liet ik de brandweerwagen weten waar ik was. Er zaten op zijn minst 8 mannen in. 1 stapte uit. Ik liet hem de bak zien. "Goed werk" zei hij. Dat was het. Ik liep terug naar het huis van de dodelijk zieke vrouw en gaf de teil terug aan de stervensbegeleidster. Ik keerde woedend huiswaarts, terwijl ik achter me de brandweer hoorde nablussen. Als ik niet had besloten die avond een andere route te lopen, dan was de hele straat levend verbrand. God is een freak.
Trillend zette ik rond half twee een fles wijn op mijn computerbureau. Helaas net verkeerd. Met een grote klap kwam de fles op mijn vloer terecht. Overal zaten rode vlekken. Ik heb het nog kwader dan ik al was weer opgedweild. Nuchter ben ik gaan slapen.
Kut lot.
...
