Woensdag ging ik 1 dag naar TEEK en ervoer daar 10 uur kunst door het gehele dagprogramma bij te wonen.
Om 1 uur begon dat al met de lezing van Rogério Lira die met thematiek (identiteit) bezig is, waar ik zelf ook naar over wil schakelen. Mijn werk is altijd abstract of formeel (of wetenschappelijk) en weinig persoonlijk geweest. Maar met Helpline! denk ik dat ik al een stap in de goede richting heb gemaakt. Toch bekruipt me de vraagl: mag ik anderen wel mijn vragen en identiteit opdringen? Als het publiek zichzelf niet de vragen stelt die ik stel, niet receptief is, komt mijn bedoeling dan ooit over? En als ik in een animatie/installatie overduidelijk 1 thema aanroer, wordt het dan niet te plat, te weinig ambivalent?
Er is beslist niets vervelender dan kunst-op-de-barricades.
Echt.
Maar het kan misschien ook anders.
Rogerio Lira's lezing werd als volgt aangekondigd:
Gefascineerd door zwembaden, naaktheid, identiteit, archivering van herinneringen, privacy, openheid en online communities.
Rogerio Lira: "I was looking into online communities when I discovered Flickr, a site where you can add photos to the text as you chat. I was chatting with a group of people and dropped a nude photo of myself standing in front of a mirror. Someone wrote "well, that's porn" "is porn allowed here?"
I replied, "It's not porn - it's me".
Ooit begonnen met het opzetten van MTV in Brazilië, zijn geboorteland. Daarna de wereld over gereisd, een tijdje in Hongkong geweest. Nu dan uiteindelijk in een mooi klein steegje wat vol bloemen en planten staat, drie hoog in een kantoor in Amsterdam. Deze fascinerende man komt woensdagmiddag het TEEK festival bezoeken waar hij een lezing zal geven met als onderwerp identiteit.
De identiteit van de maker, wat is er van jezelf, wat is je bagage waar je uit put. Is het goed om uit jezelf te putten, of is het beter om gebruik te maken van de bestaande kennis en beeldtaal. Hoeveel van jezelf durf je te laten zien, vooral op het grote doek. Waarom schamen we ons soms voor persoonlijke dingen, waarom zouden we persoonlijk willen zijn in beeld of verhaal. En waarom bewaren we in godsnaam onze eigen naaktheid of privacy zo graag alsof het iets is wat we kunnen verliezen door het prijs te geven.
[...] Waar ligt de grens van de betreffende maker, en hoe staat hij als persoon in relatie tot het medium film. En hoe zou je als persoon in relatie tot film moeten of willen staan.
De lezing riep bij mij deze vragen/stellingen op:
Als 1 beeld meerdere dingen kan betekenen wie heeft dan gelijk?
Is kunst humbug of werkelijk dieper?
Maar als humbug dezelfde beeldtaal gebruikt; hoe onderscheid je dan echt van onecht, integer van bedrog?
Als kunst zich vooral van niet-kunst onderscheidt door de motieven van de maker - hoe kun je dat dan nog controleren? En moet dat wel?
Ik kan mezelf alleen kennen als er anderen in de buurt zijn, anders weet ik niet wat van mij is en wat lichaamsvreemd is. Waarom is het een taboe om nu te zeggen dat je als persoon verandert onder invloed van groepsdynamiek?
Als je verder kijkt en veel bloot hebt gezien, dan treedt er verfijning op, zegt Lira. Bloot wordt dan minder plat en beschamend. Het wordt dan ook leuk minder flatteuze poses aan te nemen. Kan alles dat 'niet normaal' is verschuiven naar 'normaal'? Of zijn er universele grenzen?
Pas geheel aan het eind van de lezing, toen het publiek wat (soms beetje domme) vragen stelde (die van mij waren natuurlijk intelligent, maar er was net te weinig tijd), vertelde Lira dat hij homo is. Ik vond het zeer goed dat hij dat pas geheel op het eind deed. Het bood hem zo de kans de lezing niet te laten 'overschaduwen' door geaardheid. Naaktheid is immers van alle genders/voorkeuren.
Ik kreeg er meer bijgedachten bij:
Als je homo/bi/queer bent, sta je onder druk hier kunst over te maken - niet alleen van activisten maar ook van je innerlijke drang en schuldgevoel dat altijd nergens in je achterhoofd krabbelt. Zou Lira die druk ook kennen?
Identiteit bepaal je zelf - niemand kan die jou opleggen. Toch zijn er groepen die a.h.w. vertegenwoordigers willen claimen..
Een puntsgewijs verslag van de lezing heb ik alhier gezet.
Het is nog niet helemaal af.
...
