Bijna.
Bijna was ik klaar met de film. Het was 5 uur en ik had nog tot 7 uur in de avond. Dan gaat de hoofdbrievenbus als laatste dicht. De deadline was en bleef 1 juli. Ik drukte op de 'make movie' knop. Mijn Macje aarzelde met renderen. Ik was niet tevreden met de film. Nee. Dit was zelfs het slechtste dat ik dit jaar had voortgebracht. En het kwam niet door de liefde. Het kwam door tijdgebrek. Hoewel ik toegeef veel tijd te zijn kwijtgeraakt aan chatten en emailen. Maar ja... Ze is zo leuk...
Ik klikte nogmaals op de render knop. Het scherm gaf aan "17 minutes". Mooi. Dan had ik nog tijd om een mooie envelop te maken met mijn filmografie en mijn kunstCV en visitekaartjes. Ik belde het kantoor en vroeg of ik de band ook nog langs kon brengen morgen in Utrecht. De stem aan de andere kant was erg aardig. Het was dezelfde man als twee jaar geleden, toen ik op de valreep werd afgewezen en al 290 euro had uitgegeven aan een Betacam band. Ja, langsbrengen mocht, het was immers op tijd. Ik legde de hoorn opgelucht neer. Prompt daarop werd ik gebeld. 'Turtle!' schoot het door mijn hoofd. Maar nee. Het was mijn vader. Hij belde mij - voor het eerst in mijn leven en ik schoot in paniek. 'Mijn moeder is dood' schrok ik. Maar er was minder aan de hand. Pa belde alleen even om te zeggen op welke verdieping van het havenziekenhuis ze ligt. Ze is vandaag geopereerd. Ik weet nog niet hoe ze het maakt, maar morgen ga ik haar bezoeken en neem ik een zelf geknutselde beterschapkaart mee.
Ik legde de telefoon weer neer en liep terug naar mijn computer. De teller gaf plots "2 hours" aan! Dat was andere koek, dat zult u wel begrijpen. Maar ik besloot niet meer aan de hoofdbrievenbus te denken en pas de volgende dag de VHS band gewoon in Utrecht langs te brengen. Ik was erg tevreden met mijn vooruitziende blik. Ik kon nu dus niets anders doen dan wachten. In dit tempo zou de film pas rond 7 uur gecomprimeerd zijn. Ik besloot wat oude cassettebandjes van Placebo en Tracy Chapman te draaien. Het mag gezegd worden dat ik heel eventjes erg uit mijn dak ging. Ik ben een fanatiek playbacker en luchtgitaar speler. Onder het dansen keek ik af en toe uit mijn raam naar buiten. Soms zag ik mensen onder mijn balkon doorlopen met wel zeer vreemde oranje hoofddeksels. "Ach ja, het europees kampioenschap voetballen is vanavond... Nederland versus Portugal..."
Om 8 uur was mijn nieuwste animatie film eindelijk klaar. Ik zette de TV aan, journaal. De nieuwslezer beweerde dat er de afgelopen dagen ongewoon veel chips en versnaperingen zijn verkocht. Allemaal door het voetbal. "Wat een onbenullen" dacht ik "weten ze dan niet dat dat komt doordat Hannah vrijdag jarig is?" Ook de stijging van de Portugese bierverkoop met 30% is aan haar verjaring te danken, vermoed ik, doch het journaal beweerde anders. Och heer, bescherm hen, zij weten niet wat zei zeggen.
Rond half negen zette ik mijn Quicktime film over op VHS. Ik bekeek haar driemaal. Ik maakte uitgebreid een mooie bubbeltjes envelop klaar, plakte met veel lijm het officiële HAFF verzendetiket erop en deed het aanmeldingsformulier erbij.
En toen kwam het.
Een moeilijke beslissing.
Op de valreep besluit ik de band niet in te dienen voor het festival.
Ik ben ontevreden met de film. Ik schaam me ervoor. Ik kan zoiets onmogelijk inleveren. Ik zou er de professionals mee beledigen. Eigenlijk is dit wanprodukt nauwelijks een animatie te noemen. Hoe haal ik het in mijn hoofd een film binnen een week te beginnen en af te werken en dan te gaan denken dat daar iets goeds uit kan komen?
Had ik de kolder in mijn kop gekregen?
Misschien wel.
Naast zalige verliefdheid lijdt ik ook aan het professionaliserings syndroom. Een bekend verschijnsel bij kunstenaars die moeten leren keuzes te maken en niet maar overal aan mee moeten doen.
Zo werd ik eergisteren benaderd door FoURPack. Dat vond ik eigenlijk niet zo leuk. Ze organiseren een filmfestival voor ontwerpers in 2 cafe's in Den Bosch; dat lijkt mij geen prettige plek voor mijn enigszins kwetsbare, verstilde en sterk experimentele werk. Ik vroeg daarom wat sceptisch aan hen "hoe komt u aan mijn adres?" het antwoord dat ik toen kreeg, maakte mij euforisch van blijdschap: "als we in Google zoeken naar 'animatie films' dan staat u bovenaan" EN DAT IS ZO!
Dat is dan tenminste iets.
Maar het HAFF laat ik schieten.
Aan FoURPack wil ik niet eens mee doen en aanstaande zondag ben ik slechts 36 uur op de Christopher Street Day in Keulen.
Des te meer tijd heb ik voor het zoeken naar een Turtle ticket.
En dat voelt niet eens als een doelpunt in eigen doel.
...
