Joli(e)sWorld Blog:

1 jaar

Vaak gaf ik het bijna op, maar vandaag is dit weblog dan toch precies 1 jaar oud geworden.

...

Het Oog Wil Wat

Mijn oog, dat sinds vandaag met een nieuwe serieuze bril getooid is, spotte weer een stokje maar dat is nog lang niet af. Dus is DC gewoon officieel de vierde, het vriendinnetje van mijn eigen stokje dat weer het neefje is van dat van Anneke en een goede kennis van Brechtje.
Ik hoop op een heel bos.
Mits de deelnemers geen levende takken gebruiken maar afval hout...
Kunst mag best milieuknuffelig zijn.
Over kunst gesproken:
Op 4 september mag ondergetekende zich laten zien op een grote CBK manifestatie - daar komt binnenkort een spannend bericht over op dit blog. Hou 't in de gaten!
Voor deze manifestatie ben ik op zoek naar een drukker en toen viel mijn streng bebrilde oog op een afgrijselijke taalfout.
Die wilde ik u niet onthouden.

...

Zomer

Dit is nou typisch iets dat vaders voor zonen doen in de zomer.
En ik mag dat natuurlijk fotograferen, omdat ik blog, maar ik stond voor de zekerheid wel even verdekt opgesteld.
En volgens mij is die stok veels te kort.
Wat denken jullie?
Lukt het hem?

Rock the Boat

Afgelopen zondag zat ik met 25 bibberende lotgenoten op een boot.
We tuften van Rotterdam naar Gouda.
Het waaide hard en het regende en we kregen allemaal een dikke plastic jas van de kapitein.
Het was fijn.

Uitvinding

Vandaag kwam ik erachter dat als ik een zwarte BH over mijn hoofd doe, ik op Mickey Mouse lijk.

Krassen

Ik ga veel te weinig uit.
Maar vandaag was ik 3 uur in gezelschap van Judith en wat bier en goede gesprekken in Cafe Dizzy.

Op de terugweg, alleen, las ik de volgende in een metro-stoel gekraste tekst:

"DE ANONIEME
MAFKEZEN
ME WEET WEL
MEUL HOUDEN
OF NIET SOMS
ALTIJD LOOS MET KOOS
14 1/1-2004"

Raadselen.
Weet u wat het betekent?

...

Versier een Stokje

Ik gooide een stokje naar Zeekomkommer, maar dat was te hard.
En toen maakte zij zelf maar een eigen stokje.
Mijn dadaïstische hersenhelft begon er spontaan van te sputteren.
Het fabriekje ronkte en de lopende band sidderde voort.
Met als resultaat dit uitwerpsel:

Primeur!

Heeft u wel eens iets gedaan dat u nooit meer zou willen doen?
Dat kan varieren van groot naar klein.
Zo vroeg ik mij af hoe ik eruit zou zien met een hanekam.
Sinds gisteren weet ik dat dat niet voor herhaling vatbaar is.
Maar natuurlijk heb ik dit moment voor het nageslacht vastgelegd.
Inmiddels heb ik de achterkant van mijn hoofd weer maagdelijk gemaakt.
Da's eens en nooit weer.
Geniet er maar van:

Verzin Vertier

Dit is mijn mama.
Mama speelt Tetris want ze mag niet veel bewegen.
Er hebben mannen aan haar buik gezeten.
Dat waren slimme mannen die veel boeken hebben gelezen toen ze nog bier dronken op het dispuut.
Nu snijden ze met mesjes in buiken.
Mijn mama verveelt zich en vandaag is ze jarig



Vandaag krijgt mijn mama een Joli(e)-envelop in de bus.
Er zitten batterijen in.
Die zijn voor de LCD spelletjes die ik haar geleend heb.
Weten jullie nog iets leuks?
Iets leuks voor mijn mama om te doen?
Zeg het me.
Maak mijn mama blij.
De leukste oplossing wint een door mij persoonlijk gesigneerde kapotte sok!
Doe je best!

...

56!

Alles ging mis deze week, maar ik was wel op tijd met deze stokjes-doorgeef-actie... Ik gooide het staafje iets te hard naar DidotCicero, maar hij heeft haar snel en vakkundig opgevangen.
Wie volgt? Cockie? Eliane? VerbalJam? Hannah? Zeekommer misschien wel, want die is net terug van vakantie.
Ik wilde alleen maar meedoen als ik aan Brechtje gelinkt zou worden... ik wil geen vreemden aan mijn lijf, hoe queer en poly ik ook ben.
Hoewel ik nummer 57 uiteraard wel wilde linken, "al is 'ie nóg zo vreemd" zei ik toen ik nog niet wist wie het zou worden...
Het is nog even wachten op Punkeys nieuwe lijstje. Deze buren-ketting mag niet doodlopen.
Ik was zelf graag een priemgetal geweest, maar 't is niet anders...
Qua straatnummering woon ik nu naast Zeebeest - die ik niet ken, dus die moet ik maar eens op de koffie vragen. Mijn overburen zijn Brechtje en Jeroen en ik wacht nu op nummer 58 - die naast mij zal komen te wonen.
Ik hoop dat 't een beetje beschaafd volk wordt.

...

Fucking Freak Fate

Bloggers denken soms echt dat ze iets te melden hebben.
Als je niks meemaakt, hou dan gewoon je bek.
Mijn afgelopen twee dagen waren krankzinnig.
Deze week heb ik twee volle nachten niet geslapen. Woensdagochtend mocht ik geen bijstand aanvragen, dat mag van de 'Sociale' Dienst pas in augustus. Een ander alsmaar voortslepend probleem was van vervoers aard. Ik had al 4 autobezitters gevraagd of ze me konden helpen mijn werk uit Hoek van Holland naar mijn atelier te vervoeren, maar niemand had tijd; 1 dame ging zelfs naar Kenia op vakantie. Dus kocht ik een Via Via magazine en vond een verhuizer. Commerciele prijzen. Kut.
Uitgeput belandde ik woensdagavond bij een vergadering van de Kunst & Cultuur groep van GroenLinks Rotterdam, waar ik niets meer had in te brengen dan 1 vraag die simpel werd afgedaan als niet relevant. Terwijl deze zelfde vraag steeds weer opnieuw naar voren kwam en uiteindelijk zou gaan leiden tot een nieuwe commissie. Kennelijk heeft het geen waarde als ik degene ben die iets zegt. Ik vermoed dat men mij niet serieus neemt vanwege mijn uiterlijk.
Die nacht sliep ik wel, maar niet lang. De volgende ochtend moest ik immers vroeg op om alles klaar te zetten in Hoek van Holland. Daar aangekomen bleek mijn werk tussen troep in te staan - er lagen zelfs stangen bovenop mijn computer. Klootzakken.
Na wat heen en weer geschuif en gedoe met steekkarretjes slaagde ik erin alles op straat neer te zetten. Ik was nog maar net klaar, of daar kwam mijn auto met chauffeur al. Die reed expres met een gemiddelde snelheid van slechts 80km per uur naar mijn atelier op Zuiplein. 72 euro kostte me dat. Zoveel geld eet ik nog niet eens in anderhalve week op.
's middags viel ik bijna in slaap achter mijn computer, maar trachtte wakker te blijven. Rond 7 uur kwam ik bij Magdeleens huis aan - ze at gezellig, dronk met mij 2 flessen Californische wijn leeg en meldde dat we niet meer samen het atelier kunnen huren. Hmpf.
Middernacht's haalde ik de laatste tram - ik kon mijn strippenkaart niet vinden en moest er 1 kopen van de conducteur. In de metro vond ik later alsnog mijn kaartje. Ik liep naar huis en besloot de pittoreske route te nemen. Ik rook een heerlijke, barbecue-achtige geur. Die werd steeds sterker. Wat was dat. Ik keek achterom: een grote rookwolk steeg op uit een vuilnisbak. Ik rende erheen maar zag alleen kleine vlammetjes. Ik zocht een pot en een sloot. Nergens te bekennen. De vlammen werden groter en de rookontwikkeling steeds erger. Ik belde aan bij een huis. niemand deed open. Ik belde bij de buren. Geen gehoor. Ik belde bij nog een huis aan. Geen lichten gingen aan. De ramen stonden wel open. Dat was zo bij de gehele straat. Niemand deed open. Ik belde mobiel naar het alarmnummer 112. De vlammen sloegen nu al zichtbaar uit de bak omhgoog. De brandweer nam op. ik noemde het adres. De stem aan de andere kant van de lijn vroeg ongeinteresseerd en langzaam "staat de bak bij een huis?" -"Ja!" zei ik "en er groeit ook nog een grote heg overheen!" toen ging mijn batterij op. Ik wist niet zeker of de brandweer me goed gehoord had. Ik was kwaad op alle slapende mensen in de straat. Af en toe hield ik een voorbijganger aan. Niemand had een mobieltje bij zich, of een emmer water. Ze liepen allen weer weg en lieten mij het vieze werk opknappen. Uiteindelijk von ik 1 huis waar de lichten nog aan waren. Een vrouw deed onzeker open. Ik zei opgelucht "wat fijn dat u nog wakker bent! er staat daar een vuilnisbak in brand. Heeft u een emmer water voor me?"
De vrouw zei "dat weet ik niet... ik begeleid hier een terminaal zieke vrouw..."
Oh god... had ik dat weer.
Uiteindelijk gaf ze me een teiltje water mee.
Ik rende. Het water plensde over mijn broek. Ik stond voor de vuilnisbak. Grote hel oranje vlammen lekten overal uit. Steeds hoger. Ik goot het water langzaam in en over de bak. Sissend en knetterend ging het vuur in 1 keer uit. Leek het. De bak bleef doorknetteren maar er was geen vuur meer te zien. Alles was zwart. Er kwam een zeer hete gloed van de bak af. Ik plaatste het teiltje onder de bak om zo het uitstromende water op te vangen. Toen ik genoeg had, gooide ik het weer eroverheen. Het sissen hield niet op. In de verte zag ik grote koplampen op me afdoemen. Met signalen liet ik de brandweerwagen weten waar ik was. Er zaten op zijn minst 8 mannen in. 1 stapte uit. Ik liet hem de bak zien. "Goed werk" zei hij. Dat was het. Ik liep terug naar het huis van de dodelijk zieke vrouw en gaf de teil terug aan de stervensbegeleidster. Ik keerde woedend huiswaarts, terwijl ik achter me de brandweer hoorde nablussen. Als ik niet had besloten die avond een andere route te lopen, dan was de hele straat levend verbrand. God is een freak.



Trillend zette ik rond half twee een fles wijn op mijn computerbureau. Helaas net verkeerd. Met een grote klap kwam de fles op mijn vloer terecht. Overal zaten rode vlekken. Ik heb het nog kwader dan ik al was weer opgedweild. Nuchter ben ik gaan slapen.

Kut lot.

...

15e

Elke maand doorbreek ik die door middel van een gedicht.
Deze maal eens iets heel anders, compleet met MP3.
De 'U' in het gedicht betreft hier geen persoonlijk voornaamwoord. Het is de voornaam van de toenmalige secretaris generaal van de Verenigde Naties, meneer U Thant.

Laat ze breien
Tekst: Annie M.G.Schmidt, Muziek: Cor Lemaire, zang: Hetty Blok.

Insteken, omslaan, doorhalen, af laten gaan
Insteken, omslaan, doorhalen, af laten gaan

Als de mannen tussenbeien
'ns Gezellig gingen breien
Met een knotje van die blauwe gemeleerde wol
Dan was 't uit met die ellende
Dan was 't nergens meer een bende
En 't was eindelijk eens vrede op de wereldbol
O, ze moesten toch 'ns weten dat je alles kunt vergeten
Als je lekker zit te breien aan een babywant
'k Moet het zelf maar eens gaan zeggen
En persoonlijk uit gaan leggen
Aan die UNO secretaris, die meneer U Thant
Dan zeg ik

U, moet je horen, U
Laat ze breien, U
Kies zonodig, U
Laat ze breien, U
Elk staatshoofd in ieder land
Laat ze breien, alsjeblieft, U Thant
Anders komt er nooit een eind aan 't bakkeleien
Laat ze breien, U
Laat ze breien, U
Laat ze breien, U Thant

Insteken, omslaan, doorhalen, af laten gaan

Als De Gaulle er aan kon wennen
Op niet al te dikke pennen
Dan mocht Engeland vandaag nog in de EEG
Alle mannen moeten breien
Ook in Cuba en Turkije
O, als Nasser nou maar gauw een wollen truitje kreeg
Om nog maar niet eens te praten
Van die fijne Aziaten
Als Humee eens ging beginnen aan een kabelsteek
En als Johnson uit wou scheien
En een trappelzak ging breien
Was het uit met die misere, nog dezelfde week

O, lieve U
Moet je horen, U
Laat ze breien, U
't Is zo nodig, U
Laat ze breien, U
Elk staatshoofd in ieder land
Laat ze breien, alsjeblieft, U Thant
Anders komt er nooit een eind aan 't bakkeleien
Laat ze breien, U
Laat ze breien, U
Recht breien, U Thant

Insteken, omslaan, Johnson, af laten gaan

...

Nepotisme

De liefste kunstenaar ter wereld heeft nu ook een weblog:
"i am making a song a day for as long as i can! "
Ja. Het is geheel toevallig dat ik hem ken.
We blíjven objectief.

...

Don't tempt me

I'm sorry Eliane, but you really made me do it.
How could I not..?
You wouldn't make that animation, so i did instead.
After all, artists need to act on their impulse.



I hope ever-changing Oprah will sue me, so I'll finally get the fame I deserve.
And I can buy myself that San Francisco ticket to love.

But if Oprah sues me while being light-weight, perhaps her case against me is no longer valid when she gains weight again...

Think about it: we are not the same person we were 5 years ago.
ALL our body cells get replaced over time!
Except for the brain.
Fascinating isn't it?

Post Scriptum: I'm still accepting projects, assignments and free lance jobs...
Head hunters welcome.

...

Ping-ping

Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!
Ik krijg geld voor mijn eerste conceptuele kunst-in-de-openbare-ruimte project!

Van het CBK.
Het vindt plaats in september.

Feliciteer mij!
Nu!

...

It's not porn - it's me

Woensdag ging ik 1 dag naar TEEK en ervoer daar 10 uur kunst door het gehele dagprogramma bij te wonen.
Om 1 uur begon dat al met de lezing van Rogério Lira die met thematiek (identiteit) bezig is, waar ik zelf ook naar over wil schakelen. Mijn werk is altijd abstract of formeel (of wetenschappelijk) en weinig persoonlijk geweest. Maar met Helpline! denk ik dat ik al een stap in de goede richting heb gemaakt. Toch bekruipt me de vraagl: mag ik anderen wel mijn vragen en identiteit opdringen? Als het publiek zichzelf niet de vragen stelt die ik stel, niet receptief is, komt mijn bedoeling dan ooit over? En als ik in een animatie/installatie overduidelijk 1 thema aanroer, wordt het dan niet te plat, te weinig ambivalent?
Er is beslist niets vervelender dan kunst-op-de-barricades.
Echt.
Maar het kan misschien ook anders.
Rogerio Lira's lezing werd als volgt aangekondigd:
Gefascineerd door zwembaden, naaktheid, identiteit, archivering van herinneringen, privacy, openheid en online communities.
Rogerio Lira: "I was looking into online communities when I discovered Flickr, a site where you can add photos to the text as you chat. I was chatting with a group of people and dropped a nude photo of myself standing in front of a mirror. Someone wrote "well, that's porn" "is porn allowed here?"
I replied, "It's not porn - it's me".
Ooit begonnen met het opzetten van MTV in Brazilië, zijn geboorteland. Daarna de wereld over gereisd, een tijdje in Hongkong geweest. Nu dan uiteindelijk in een mooi klein steegje wat vol bloemen en planten staat, drie hoog in een kantoor in Amsterdam. Deze fascinerende man komt woensdagmiddag het TEEK festival bezoeken waar hij een lezing zal geven met als onderwerp identiteit.
De identiteit van de maker, wat is er van jezelf, wat is je bagage waar je uit put. Is het goed om uit jezelf te putten, of is het beter om gebruik te maken van de bestaande kennis en beeldtaal. Hoeveel van jezelf durf je te laten zien, vooral op het grote doek. Waarom schamen we ons soms voor persoonlijke dingen, waarom zouden we persoonlijk willen zijn in beeld of verhaal. En waarom bewaren we in godsnaam onze eigen naaktheid of privacy zo graag alsof het iets is wat we kunnen verliezen door het prijs te geven.
[...] Waar ligt de grens van de betreffende maker, en hoe staat hij als persoon in relatie tot het medium film. En hoe zou je als persoon in relatie tot film moeten of willen staan.

De lezing riep bij mij deze vragen/stellingen op:
Als 1 beeld meerdere dingen kan betekenen wie heeft dan gelijk?
Is kunst humbug of werkelijk dieper?
Maar als humbug dezelfde beeldtaal gebruikt; hoe onderscheid je dan echt van onecht, integer van bedrog?
Als kunst zich vooral van niet-kunst onderscheidt door de motieven van de maker - hoe kun je dat dan nog controleren? En moet dat wel?
Ik kan mezelf alleen kennen als er anderen in de buurt zijn, anders weet ik niet wat van mij is en wat lichaamsvreemd is. Waarom is het een taboe om nu te zeggen dat je als persoon verandert onder invloed van groepsdynamiek?
Als je verder kijkt en veel bloot hebt gezien, dan treedt er verfijning op, zegt Lira. Bloot wordt dan minder plat en beschamend. Het wordt dan ook leuk minder flatteuze poses aan te nemen. Kan alles dat 'niet normaal' is verschuiven naar 'normaal'? Of zijn er universele grenzen?
Pas geheel aan het eind van de lezing, toen het publiek wat (soms beetje domme) vragen stelde (die van mij waren natuurlijk intelligent, maar er was net te weinig tijd), vertelde Lira dat hij homo is. Ik vond het zeer goed dat hij dat pas geheel op het eind deed. Het bood hem zo de kans de lezing niet te laten 'overschaduwen' door geaardheid. Naaktheid is immers van alle genders/voorkeuren.
Ik kreeg er meer bijgedachten bij:
Als je homo/bi/queer bent, sta je onder druk hier kunst over te maken - niet alleen van activisten maar ook van je innerlijke drang en schuldgevoel dat altijd nergens in je achterhoofd krabbelt. Zou Lira die druk ook kennen?
Identiteit bepaal je zelf - niemand kan die jou opleggen. Toch zijn er groepen die a.h.w. vertegenwoordigers willen claimen..

Een puntsgewijs verslag van de lezing heb ik alhier gezet.

Het is nog niet helemaal af.

...

Some-Sexuality

Afgelopen zaterdag waren er veel te weinig mensen op Hannahs feestje. Belachelijk. Als iemand 30 wordt dan moet je komen!!!
Losers!
Waar moet dat heen met deze wereld?
De zondag daarna stond ik om 6 uur in de ochtend op, fietste een heel uur lang met een lekke band (*boink*, *boink*, *boink*) richting Zuidplein, Rotterdam. Ik parkeerde mijn fiets in mijn atelier en nam een taxi richting Centraal Station (15 euro voor 15 minuten). Daarna sprong ik in de eerste trein richting Utrecht. En dat springen kan ik niet heel charmant met een volle weekend tas. Paul haalde me op met zijn autootje en we tuften richting Keulen. Vlak over de grens brak de zon door de wolken. We kwamen dichter bij ons doel. De CSD daar (Gay Pride) is er veel politieker en massaler dan hier. De sfeer is 'we are family' achtig, maar dan prettig... En er wordt veel over en weer geflirt.
Ik vertelde dat ik het een heel leuke dag had gevonden, terwijl ik een lekker glas Kölsch dronk, maar dat ik me zo leeg en alleen voelde zonder Turtle. Maria vertelde mij dat ze ook een leuke dame op het oog heeft. "Ik dacht dat jij wèl monogaam was?" vroeg ik. Maria: "Ja, maar als ik een vriendje heb dan kan ik er nog wel een vriendin bijhebben, maar geen man."
Ik vind dat belachelijk. Ik vind dat je ook nog bi kunt zijn als je twee vriendjes, drie of vier of zelfs vijftig vriendjes hebt... Wat maakt het verdomme uit of je er een vrouw wel of niet 'bijneemt'? Biseksualiteit zit in je hoofd en moet niets met je partnerkeuze te maken hebben. Dit was nu precies wat ik zo erg vind aan het bi-zijn.
Ik voel mezelf geen vrouw, maar een 'het.' Als ik aangetrokken ben tot een ander kijk ik niet naar hun biologische staat van zijn. Ik dacht dat dat iets was wat alle biseksuelen hadden. Maar dat is dus niet zo. De meesten kijken juist heel bewust naar wat voor geslacht ze zèlf zijn en meten daar hun voorkeur aan af.
Ik besloot de kogel door de kerk te schieten en het te vertellen: 'ik noem mij vanaf vorige week niet bi meer (na 12 jaar!), want ik vind de term te beperkt'. Paul en Maria vielen meteen over me heen en maanden mij aan dat eens goed uit te leggen. Ik probeerde hen te zeggen, zo goed en kwaad als ik kon, dat ik het voor mezelf niet meer kon verantwoorden mezelf bi te noemen, als ik mezelf een 'het' noem. Ik kan mezelf nog niet queer noemen, omdat die term te vaak iets anders betekent. Dus moet ik misschien mezelf panseksueel noemen, maar dat woord doet me weer te veel denken aan vieze bosgoden met rare fluitjes en bokkepoten...
Dus ben ik niet meer biseksueel, maar 'iets-anders-seksueel'.
Paul en Maria begrepen er niets van en zeiden: 'wij houden het het liefst zo simpel mogelijk. We zijn zelf een bepaald geslacht en daar vallen we op, maar ook nog op het andere.' We kwamen er niet uit. Op dat moment kwam Peter, een lieve Keulse bi, bij wie we logeerden, mij te hulp. Hij toonde mij een kaart met daarop alle aannames over seksuele geaardheid.

1- er zijn mensen die denken dat er alleen maar heteroseksualiteit bestaat. (1 witte balk)
2- er zijn mensen die denken dat er alleen maar heteroseksualiteit en homoseksualiteit bestaat (zwart/wit)
3- er zijn vooral veel mensen die denken dat er alleen maar heteroseksualiteit en homoseksualiteit bestaat en een heel klein overlappend gebiedje: tijdelijke biseksualiteit (zwart/wit/grijs)
4- er zijn mensen die denken dat er heteroseksualiteit en homoseksualiteit bestaat, en een glijdende schaal daartussen in; dat zijn biseksuelen die meer of minder hetero/homo zijn (schuine lijn)
5- en er zijn mensen die denken dat er alleen individuen zijn die gewoonweg wel of niet tot een ander aangetrokken zijn (regenboog)
Ik riep blij tegen Peter: 'Dass fünfte, dass bin ich!!'



Ik weet dat er misschien niet veel lezertjes zijn onder u die dit interesseert, maar ik kwam een interessant verhaal tegen op Tribe over het verschil tussen 'androgynie' en 'non-gender'. Het brengt een beetje onder woorden waar ik af en toe mee worstel:
"I might be able to help with this one. Androgyny as I've heard it often used refers to those who display traits of or feel themselves to encompass more than one (societally recognized) gender or to be a combination of genders (as explained to the outside world), whereas non-gender would be the lack of gender.
So androgyny would be both male and female (for example) and non-gender would be neither male nor female. It isn't that simple, actually...well, I guess it could be if you make it...but there are a lot of factors which are called into account, like core gender identity (who at core you feel yourself to be), gender attribution (what others see you as), body identification (whether or not you see your body as yourself), and gender role (what sociological role you take up).
Anyway...androgyny. I've been known for that (*laughs*). Often it's used as a signifier of gender attribution when a person's gender is indistinct to an observer, but it can be an internal state as well. If a person is internally androgynous, their appearance doesn't necessarily follow.
It's also possible to appear androgynous to the outside world but on the inside to have an integral, solid idea of yourself; and it's just the outside world that doesn't get it. I would fall into this category. My core gender identity is feminine male but my body's female...with about twenty pounds more muscle on it, it appears much more androgynous. I mean, androgynous to the point that my own friends don't recognize me...I attribute this to the idea that I'm giving off mixed gender cues, some female and some male.
There used to be a site up called Neutrois, for people who wished to get rid of all their physical gender signifiers--I haven't seen it around in a while. But there, you'd see people who were ágendered."
Hierop antwoordde ik:
I need to add that apart from 'gender' (which I believe is more social behaviour/signals?) there is also 'sex' (I guess that would be biology).
Qua biology I don't feel I am any sex - i feel no gender most of the time... but maybe that's because i really hate the dichotomy (sorry for that big word).
I can't stand the "there are only men and women, nothing else" idea that we all have been brought up with.
Qua appearence I look androgenous, but my breasts and voice keep on being a give away. I feel really happy when people don't know 'what' I am for a few minutes.
Sometimes I feel I may be an effeminate gay men on the inside - but I also go for women...
Hm...
What are women/men actually?
I don't know.
PS: Judith Butler said, I think, that also our biological sex is culturally defined".
Ik hoop dat u dat een beetje kon volgen...
Het valt me wel op dat iedere keer als ik een dergelijk onderwerp op dit blog zet, het aantal lezers dramatisch afneemt.
Lafaards!
Morgen zal ik een verhaal schrijven dat alleen maar over kunst gaat...
...

Variatie

Er is veel variatie in mijn instabiele maar dynamische kunstenaarsleventje. Ik heb voor u slecht, raar, goed, beter en best nieuws. En dat allemaal voor de prijs van 1.

Slecht nieuws: mijn moeder werd woensdag geopereerd. Een hernia nabij het litteken van haar operatie die plaats vond in de jaren 80 speelde haar parten. Ze leed toen aan maagzweren en een middenrifbreuk. Ik zou verdwalen zonder haar in deze wereld.
De narcose verliep goed en ze is er levend doorheen gekomen. Ze zou een paar dagen krijgen om aan te kunnen sterken in een hospitaal bed. Maar donderdag ochtend ging onverwacht de telefoon. Ik dacht alweer dat het Turtle was die belde, maar het was mijn moeder zèlf die vroeg of ik haar af kon halen van het Havenziekenhuis. Ze kon mijn vader niet bereiken. Ik deed razendsnel mijn nog vuile stinksokken aan en rende vanuit Hoogvliet, nog zonder ontbijt en zelfs zonder koffie (!) de deur uit. Met een taxi reden we naar Capelle a/d IJssel. Mijn vader viel om van verbazing toen hij later thuis kwam. Ik heb die avond gekookt. Mijn broer kwam gezellig langs. We waren een beetje te druk. Mijn moeder heeft veel pijn. Haar buikje ziet er dik uit.

Raar nieuws: ik doe definitief niet mee aan het HAFF, omdat ik dat zelf op de valreep niet wilde, en ik doe ook niet mee aan TEEK, omdat ze een fout hebben gemaakt met mijn aanmelding en omdat hun expositie ruimte volledig verduisterd is, waardoor mijn werk niet zichtbaar (?!) geweest zou zijn... Da's raar.
Toch ga ik het festival bezoeken, dus even niet bloggen nu.

Goed nieuws: ik krijg 1000 euro kunstsubsidie die ik mag uitgeven aan een Apple Powerbook G4 met Superdrive!
Aanstaande zondag en maandag zit ik in Keulen met de charmante Paul en de degelijke Maria, bij de CSD en hopelijk ook bij de activistische queers. Maar eerst is Hannah jarig.

Beter nieuws: het CBK is geinteresseerd in mijn voorstel voor een conceptueel project in de openbare ruimte (Nieuwe Binnenweg) voor 'September in Rotterdam'.
Daar moet ik dus maar een mooi projectplan van maken.
En ik heb een afspraakje met een belangrijke dame van Kunstenaars & Co. die mij gaat adviseren omtrent het aanvragen van een stipendium.

Best nieuws: ik ben nog steeds hardstikke verliefd en zij ook op mij.
Ik begrijp er geen snars van.
Ze moet nou toch wel een beetje op me uitgekeken zijn.

...

Charisma

Ojee.
Ik val nogal op expressieve ogen.
Ik vind hem best een mooie man nu hij wat magerder is.
Net als Bin Laden. Die heeft heel mooie lange wimpers en een grote neus. Hij schijnt ook heel edel Arabisch te praten.
Iedere keer wanneer Al Jazeera weer een bandje van hem binnenkrijgt zit ik zwijmelend voor de TV.
Vooral de manier waarop hij 'amerique' lispelt, maakt me week.
Ben ik normaal?

Valreep

Bijna.
Bijna was ik klaar met de film. Het was 5 uur en ik had nog tot 7 uur in de avond. Dan gaat de hoofdbrievenbus als laatste dicht. De deadline was en bleef 1 juli. Ik drukte op de 'make movie' knop. Mijn Macje aarzelde met renderen. Ik was niet tevreden met de film. Nee. Dit was zelfs het slechtste dat ik dit jaar had voortgebracht. En het kwam niet door de liefde. Het kwam door tijdgebrek. Hoewel ik toegeef veel tijd te zijn kwijtgeraakt aan chatten en emailen. Maar ja... Ze is zo leuk...
Ik klikte nogmaals op de render knop. Het scherm gaf aan "17 minutes". Mooi. Dan had ik nog tijd om een mooie envelop te maken met mijn filmografie en mijn kunstCV en visitekaartjes. Ik belde het kantoor en vroeg of ik de band ook nog langs kon brengen morgen in Utrecht. De stem aan de andere kant was erg aardig. Het was dezelfde man als twee jaar geleden, toen ik op de valreep werd afgewezen en al 290 euro had uitgegeven aan een Betacam band. Ja, langsbrengen mocht, het was immers op tijd. Ik legde de hoorn opgelucht neer. Prompt daarop werd ik gebeld. 'Turtle!' schoot het door mijn hoofd. Maar nee. Het was mijn vader. Hij belde mij - voor het eerst in mijn leven en ik schoot in paniek. 'Mijn moeder is dood' schrok ik. Maar er was minder aan de hand. Pa belde alleen even om te zeggen op welke verdieping van het havenziekenhuis ze ligt. Ze is vandaag geopereerd. Ik weet nog niet hoe ze het maakt, maar morgen ga ik haar bezoeken en neem ik een zelf geknutselde beterschapkaart mee.
Ik legde de telefoon weer neer en liep terug naar mijn computer. De teller gaf plots "2 hours" aan! Dat was andere koek, dat zult u wel begrijpen. Maar ik besloot niet meer aan de hoofdbrievenbus te denken en pas de volgende dag de VHS band gewoon in Utrecht langs te brengen. Ik was erg tevreden met mijn vooruitziende blik. Ik kon nu dus niets anders doen dan wachten. In dit tempo zou de film pas rond 7 uur gecomprimeerd zijn. Ik besloot wat oude cassettebandjes van Placebo en Tracy Chapman te draaien. Het mag gezegd worden dat ik heel eventjes erg uit mijn dak ging. Ik ben een fanatiek playbacker en luchtgitaar speler. Onder het dansen keek ik af en toe uit mijn raam naar buiten. Soms zag ik mensen onder mijn balkon doorlopen met wel zeer vreemde oranje hoofddeksels. "Ach ja, het europees kampioenschap voetballen is vanavond... Nederland versus Portugal..."
Om 8 uur was mijn nieuwste animatie film eindelijk klaar. Ik zette de TV aan, journaal. De nieuwslezer beweerde dat er de afgelopen dagen ongewoon veel chips en versnaperingen zijn verkocht. Allemaal door het voetbal. "Wat een onbenullen" dacht ik "weten ze dan niet dat dat komt doordat Hannah vrijdag jarig is?" Ook de stijging van de Portugese bierverkoop met 30% is aan haar verjaring te danken, vermoed ik, doch het journaal beweerde anders. Och heer, bescherm hen, zij weten niet wat zei zeggen.
Rond half negen zette ik mijn Quicktime film over op VHS. Ik bekeek haar driemaal. Ik maakte uitgebreid een mooie bubbeltjes envelop klaar, plakte met veel lijm het officiële HAFF verzendetiket erop en deed het aanmeldingsformulier erbij.
En toen kwam het.
Een moeilijke beslissing.
Op de valreep besluit ik de band niet in te dienen voor het festival.
Ik ben ontevreden met de film. Ik schaam me ervoor. Ik kan zoiets onmogelijk inleveren. Ik zou er de professionals mee beledigen. Eigenlijk is dit wanprodukt nauwelijks een animatie te noemen. Hoe haal ik het in mijn hoofd een film binnen een week te beginnen en af te werken en dan te gaan denken dat daar iets goeds uit kan komen?
Had ik de kolder in mijn kop gekregen?
Misschien wel.
Naast zalige verliefdheid lijdt ik ook aan het professionaliserings syndroom. Een bekend verschijnsel bij kunstenaars die moeten leren keuzes te maken en niet maar overal aan mee moeten doen.
Zo werd ik eergisteren benaderd door FoURPack. Dat vond ik eigenlijk niet zo leuk. Ze organiseren een filmfestival voor ontwerpers in 2 cafe's in Den Bosch; dat lijkt mij geen prettige plek voor mijn enigszins kwetsbare, verstilde en sterk experimentele werk. Ik vroeg daarom wat sceptisch aan hen "hoe komt u aan mijn adres?" het antwoord dat ik toen kreeg, maakte mij euforisch van blijdschap: "als we in Google zoeken naar 'animatie films' dan staat u bovenaan" EN DAT IS ZO!
Dat is dan tenminste iets.
Maar het HAFF laat ik schieten.
Aan FoURPack wil ik niet eens mee doen en aanstaande zondag ben ik slechts 36 uur op de Christopher Street Day in Keulen.
Des te meer tijd heb ik voor het zoeken naar een Turtle ticket.
En dat voelt niet eens als een doelpunt in eigen doel.

...