Harde Ballen

De gast bij het radio programma was, behalve directeur van Nederland Schoon, ook topmanager bij bierbrouwer Bavaria. Op de vraag of hij ook niet vindt dat er teveel bierblikjes in de Nederlandse openbare ruimte rondslingeren, antwoordt hij: "Ach... Ja... Dat komt eigenlijk vooral door het softe beleid van de afgelopen jaren."
Pardon?
Ik dacht dat ik alles al zo'n beetje gehoord had de laatste twee jaar, waarin Nederland verrechtste en alle problemen aan 'soft beleid' werden verweten. Het ziekteverzuim, de vergrijzing, taalachterstand van allochtonen, de euro inflatie, slechte prestaties van voetballers, impotentie, instorting van de huizenmarkt, de terugkeer van schoudervullingen, het verlies van normen en waarden... alles kwam door slap links beleid.
Eerlijk gezegd ken ik geen hardere vechters dan linkse activisten. De radicalen, de havenarbeiders, de vakbondsleden, de antifa knokploegen, de queer demonstranten. Geen hardere klap dan een linkse directe.
En juist bij een issue als zwerfafval durft een rechtse bal met een zachte g te beweren dat hoofdoorzaak nummer 1 wederom het softe beleid is.
Daar zakt mijn broek vanaf, en wat u dan te zien krijgt, zijn allesbehalve zachte linkse ballen.

...

Saai

Het risico is groot dat ik binnenkort zeer saai ga worden.
Deze kunstenaar zoekt namenlijk een saai baantje.
Liefst part time saai.
Zodat ik kan proberen om in de avond uren en overgebleven dagen niet-saai te zijn.
Misschien moet ik zelfs gaan overwegen mijn haar weer saai te laten groeien.
Dan heb ik tenslotte meer kans om aangenomen te worden bij saaie sollicitatie gesprekken in saaie bedrijven.
Hoe ben ik tot deze conclusie gekomen?
Welnu: afgelopen donderdagochtend had ik een niet-saai gesprek, o.a. over mijn nieuwe passie, met de niet-saaie Judith Crouwell. Doch zij drukte mij op het hart dat ze zeer saai geworden was. 'Dat komt door mijn saaie baan' riep zij wanhopig en niet-saai uit, waarop ik zaai... eh zei: 'Maar jij bent verre van saai!' Judith wierp tegen: 'Dat komt doordat jij mij stimuleert niet-saai te zijn!'
Toen sloeg mij de paniek om het hart.
Wat zal er van mij worden als ook ik full-time moet gaan werken?
Dan gaan gegarandeerd de scherpe kantjes van mij af. Om nog maar niet te spreken van recalcitrant stoppelig haar, maar dat komt er dus juist weer bij.
Als u dus een grote opdracht of saaie werkplek weet, liefst bij een saaie ideële organisatie of een saai niet-corrupt ICT bedrijf, tip mij.
Wat voor soort werknemer ben ik?
De komende dagen probeer ik een experimentele animatie af te krijgen voor dit festival, wat natuurlijk nooit gaat lukken omdat de inzend deadline morgen is.
U ziet: ik ben een harde werker.
Vooral rond deadlines.
Dat is in ieder geval niet saai.

...

Ondiplomatiek

Ik heb het er nooit over gehad.
Omdat dat immers niet correct zou zijn. Maar nu, na een half jaar, moet ik er wat over zeggen.

English Translation now here.

Ik ben geen diplomaat en dat zal ik nooit worden ook. Waarom zou ik?
Na vijf jaar met ware doodsverachting als vrijwilliger voor het LNBi te hebben gewerkt, heb ik als geen ander recht van spreken. Bij mijn vertrek ben ik (en anderen die samen met mij vertrokken) door het slijk gehaald. Ik eis eerherstel. Ik eis waardering voor het feit dat ik me volledig heb ingezet. Ik beheerde de hulptelefoon, was marktvrijwilliger, was lange tijd landelijk bestuurslid, zat in het promotieteam, was columnist en cartoonist, heb de website ontworpen en was er content manager van, was de logo ontwerper (vereniging logo en nationaal bi-logo zijn verdomme van mijn hand), en ik was als presentator het enthousiasmerende gezicht van de groep. Ik ben uitgespuugd.
Er kwam, na maanden sukkelen, in januari 2004 een bestuurscrisis en er kwam een onderzoekscomissie. Drie exen van mij deden lastig en hebben de vereniging opgeblazen juist op het moment dat de vereniging grote potentie kreeg. Op die manier zal het LNBi altijd een klein poly clubje blijven. Ik ben zelf verre van monogaam, maar dat betekent niet dat ik mensen die monogaam zijn wil omturnen of dat ik me beter dan hen voel. In de bi wereld lopen veel poly's rond die zich beter voelen dan anderen. En de monogame bi blijft thuisloos.
Bovendien bleek de biseksuele scene vele malen conservatiever over man en vrouw te denken dan ik had verwacht. Ik dacht dat iedereen er zou zijn zoals ik. Ik kijk werkelijk niet naar wat iemand in de onderbroek heeft, maar als ik dat zeg, weet ik dat ik direct impliceer dat homo's en hetero's dat wel doen. Sorry. Toch zeg ik het. Ik val op individuele persoonlijkheden. Veel bi's die ik heb leren kennen kijken vooral naar lingerie inhoud - maar dan met dit verschil dat ze er bewust voor willen kiezen een vriendin en een vriend te hebben. Bovendien heb ik er veel stellen gezien die erg hetero overkomen, ondanks hun lederen outfits, maar die er toch graag een leuke dame voor in bed bij willen hebben. Nooit een man. Dat lijkt mij alles te maken hebben met het beeld van 'de vrouw' als seksueel object. Voeg daar nog aan toe dat transgenders eerder gefetisheerd worden dan geaccepteerd en dan heeft u al een aardig beeld.
Ik weet: ik heb er allemaal aan meegedaan. De feesten, de darkrooms en nog meer dingen die u absoluut niet wilt weten.
Ik heb er geen spijt van.
Laten we het een 'leermoment' noemen.
Ik ben teleurgesteld dat biseksualieteit niet de eerste stap naar emancipatie is.
Ik dacht dat alle bi's zouden streven naar totale vrijheid van gender.
Dat mocht niet zo zijn. Het blijft rommelen in de marge.
Daarom kondig ik aan dat ik me van nu af aan niet meer biseksueel noem.
Ik ben seksueel.
Vandaag is het Roze Zaterdag in Enschede. Ik hoor er niet thuis, want het heeft niets meer te maken met vechten voor homorechten of de oorspronkelijke Christopher Street demonstraties. Toch sta ik er, te vrijwilligen voor deze club, samen met een hele aardige jongen (Ivo).
Even dacht ik nog niet te gaan omdat ik absoluut geen LNBi-ers wil tegenkomen. Maar aan de andere kant kan ik hen dan met opgeheven hoofd recht in de ogen kijken en zeggen: kijk, ik ben nu bij een groep die breed is qua inhoud, die mij op waarde weet te schatten en die geen one issue club is.
Ik zal mijn walging overwinnen.

...

OK sticker (1)

Van nu af aan ga ik bijwijlen virtuele "OK" stickers weggeven aan mensen, dingen, situaties, trends en anderszins.
Ik erger me immers al snel groen en geel en links aan alles dat bestaat, ooit heeft bestaan of dat misschien nog eens het rare idee gaat krijgen ooit te willen gaan bestaan.
Tijd voor iets positiefs.
Casus: het is woensdagmiddag, dag van de Grote Aangekondigde Storm.
Met stramme passen duw ik mijn kleine lijfje over straat.
Daar komt al zwabberend een jongen mijn gezichtsveld binnen.
Hij zit op een fiets en behoort tot wat men de orde der kut Marrokaantjes zou noemen.
Ik zie dat er fietstassen over zijn bagagedrager hangen. Zeer groot en zeer vol met zeer veel wijkkranten.
Het begint zachtjes te regenen en de jongen fietst tegen de stormwind in. Zijn vervoermiddel lijkt net wat te groot uitgevallen voor hem.
Doch, hij kijkt er relaxed bij, stuurt met slechts 1 hand en... met de andere hand houdt hij een Magnum ijsje (white) vast dat hij al bijsturend tevreden oppeuzelt.
Eerst denk ik afkeurend "als je werkt, behoor je als een oorwurm te kijken", maar dan raak ik bevangen door de charme waarmee hij zich in zijn lot schikt.
Dit is geweldig.
Een jonge maar harde werker in weer en wind met een sterk gestel.
Deze kut Marrokaan krijgt van mij de eerste virtuele OK sticker van 2004:
OK!!!

Ergheid

Verspilt toch niet uw projectiel aan falende voetbaltrainers. Nee. Er zijn toch echt ergere dingen die een mens tot eierwerpen zouden moeten aanzetten.
Op school heb ik geleerd dat je niet mag haten. Maar toch doe ik dat. Weet u wat ik haat? Wat ik echt heel erg haat? Heel, heel, heel erg vreselijk erg?
Nu, hier komt 'ie: de fade.
Kent u dat?
Net waneer de drums op zijn wildst weerklinken en het achtergrondkoor uitzinnig krakeelt, komt 'ie daar weer om de hoek kijken. De fade. Net wanneer je denkt: "mijn god, hier gaat zometeen allerbriljantst geïmproviseerd worden" maakt de fade er een einde aan.
Het ergste is nog dat het niet een directe halt is, maar een langzaam en zeurend en wegzakkend geëtter. Zodat je nog een vaag vermoeden en verlangen kunt hebben naar wat had kúnnen zijn.
Dit kan zomaar niet.
Dit mag niet mogen.
Ik heb godverdomme ook voor dat laatste staartje betaald, ja?!
Hoewel dit muzikale hoogtepunt (4 Mb) mij 2 maandjes geleden gratis door Olaf is cadeau gedaan.
Het leek me leuk deze minnestreling aan mijn nieuwe vlam cadeau te doen.
Zo'n zacht en sentimenteel gebaar zal ze vast wel kunnen waarderen.
Het gaat over een huisdier, geloof ik, en het is duizendschoon.
Toch?

FADE (fäd), v., fade in (or out) 7 of a recorded sound to increase (or decrease) gradually in volume.

....

BoterBriefje

Veel dingen die u wel heeft, heb ik niet.
Maar u heeft wellicht weer niet de even charmante als briljante Judith Crouwell als vriendin.
Vandaag plofte er een Judithbrief - niet op mijn deurmat, want ik woon in een flat - op de metalen bodem van mijn metalen brievenbus in het metalen brievenbussenblok. Dat gaf vast een mooi metalen geluid, maar op het moment zelf was alleen de postbode aanwezig; verdere getuigen ontbreken.
Judiths taalgebruik is zo elastisch als haar nekspieren. Velen kennen haar als bedenker van uitspraken als 'dat gaat te ver'! en 'èn een leuk truitje' en 'qua geil' en 'een avondje met drank enzo' en 'ik hou mij geheel afzijdig van deze tekening' en 'ja zéker ja!' en 'hoe gaat het met joe en met de koenst?'
Haar brief, compleet met fragiele tekening, bevatte de onvergetelijke zinsnede "...meer van het kaliber bah..."
Die houden we erin.
Maar, wat mij betreft, de winnende quote van vandaag is "van ansjovisboter ga je verschrikkelijk poepen."
Het werd tijd dat dat eens gezegd werd.
Hulde.

...

Heroes

Nee. Ik was er niet bij vorige week toen 1 van mijn helden hier optrad.
Ik heb teveel helden voor mijn portemonnee.
In ieder geval hoef ik me nu niet meer het hoofd te breken over hoe ik mijn werk naar TEEK festival moet vervoeren en hoe ik dat dan weer moet financiëren, want ik ben afgewezen... Gelukkig was de reden niet eventuele lage kwaliteit van mijn kant, maar puur organisatorische wanorde van hun kant. Volgend jaar weer inzenden dus. Dat zouden mijn helden ook doen.
De eerstgenoemde held heeft veel gelijkenis met Miss Fish aan wie ik vandaag een videoband met een compilatie van mijn animaties heb gestuurd. Laat het me weten als je er ook 1 wilt... Miss Fish woont in Kopenhagen en is deel van het ongelooflijke Dunst performance collectief. Ze verzorgden tijdens Queeruption een optreden dat ieders bilnaad deed spannen.
Een andere held van mij gaat snel iets nieuws uitbrengen:
14 Jun 2004 - the Icelandic mentallist pixie is bringing out a new album towards the end of August and it will be called 'Medulla'.
Here is the dictonary definition of 'Medulla' for those who don't know what it means:
Medula (noun) ~ (plural: medullas or medullae)
"the inner or deep part of an animal or plant structure".
So there you have it.
She will be again teaming up with M/M (Paris) (aka Mathias Augustyniak and Michaël Amzalag) and Inez/Vinoodh (aka Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin) for the album artwork.
Dan weet u dat ook weer.
Het schijnt geheel vocaal te worden. Ze zal worden bijgestaan door andere spannende vocalisten en gesampled stemgeluid.
Oh boy, oh boy.
Ik voel weer flinke opwinding.
Dit moet niet langer zo doorgaan.

...

JoLi(e)fde I

Ojee. Ik ben verliefd.
Zij is de zaaister van dit alles.
En het is wederzijds.
Zij laat het de wereld weten.
Ik heb haar anderhalve week geleden ontmoet op Queeruption.
De kraakpandhoest is nog niet over.
Ook de gedachte aan haar is een blijvend souvenir.
We verschillen 9 uur lokale tijd als we op Tribe met elkaar proberen te chatten.
Het is nu bijna 3 uur 's nachts.
Dit is al de 7e achtereenvolgende avond.
Ik heb frivool dwarrelende vlinders in de buik.
En slaap niet meer.
Alsof er niets anders bestaat in de wereld.
Dit kan niet.
Ik heb geen tijd.
Ik moet mijn films afmaken
Mijn kapotte computer-installatie solderen.
Subsidies aanvragen.
Nieuwe sculptuur bedenken.
Werk zoeken.
In september verlies ik mijn inkomen.
Maar ik ben verliefd.
En ik ga haar opzoeken.
In San Francisco in de herfst...
Jezus wat ver.
Waarom overkomen mij nou altijd dit soort dingen?

Symptomen van verliefdheid

...

Menselijke maat

Voor mijn verjaardag op 5 mei had ik van Jeroen een groot pak van 50 CDroms gekregen.
Ik heb ze uitgepakt en bekeek de stapel aandachtig.
Deze blijkt net zo hoog te zijn als mijn onderarm lang is (hand er niet bij inbegrepen).
Dat nodigt uit tot meer onderzoek.
Als ik er naast sta, komt deze exact ter hoogte van de helft van mijn onderbeen.
Dat is nog maar net lager dan de hoogte van mijn wijnrek.
Ik vind een wijnrek een erg volwassen ding om te hebben.
Ik ben er trots op.
Zo'n rek hoort niet voorbij gestreefd te worden door een paar sullige optische schijfjes.
En dan te bedenken dat dit 'slim cases' zijn van 5 mm dik.
Een gewoon CDdoosje is al gauw 1 cm en bij een stapel van 50 exemplaren, reikt die precies tot boven mijn knie.
Die afstand is groter dan de lengte van mijn bovenlichaam. En da's geen onbelangrijk onderdeel.
Als u denkt: 'heeft die Joli(e) niets beters te doen?' dan moet het antwoord ja zijn.
Ik heb gisteren voor het eerst 1 CD uit de stapel gebruikt (voor een filmpje dat ik vandaag naar MIX NYC heb gestuurd). Ik heb bij Etienne mijn allereerste DVD gebrand. De animatie Search Suspension is nu dus ook in eenvoudige huiskamers te bekijken! Een emotioneel moment... Dat ik daarom ook graag wilde bewaren door mij diezelfde avond terug te trekken in de natuur van Poortugaal (dorp), ook met het doel het voetbal in Portugal (land) te ontvluchten. Helaas. Dit dorp blijkt een groot café te hebben waar alle oranjeliefhebbers zich hadden verschanst - met begeleiding van onontkoombare toeters die tot op de weilanden te horen waren.
Enfin. Om de animatie naar Etienne te brengen, moest ik deze eerst op een CDrom branden.
Hoe lang zal ik over deze stapel doen?
Dankzij dit postje kan ik in elk geval de begindatum onthouden.
Waar zo'n blog al niet goed voor is.

15e

Het is de vijftiende van de maand.
Tijd voor een gedicht dus:


"WOLFGANG EN IK"

door Adriaan Jaeggi


Ik hoor dat Mozart
is teruggekeerd op aarde
en ik mag hem rondleiden
Hij schrikt van de auto's

Op straat loopt hij
met zijn handen op zijn oren
We gaan een café in
Ik zeg daar is het stiller

We hebben geen geluk
de jukebox gilt en de mensen
Mozart kijkt om zich heen
Waar zit dat orkest

In die kast, wijs ik
en leg hem in tien woorden
het principe van de cd
en de laserstraal uit

Er komt een meisje naar ons toe
Wie is je vriend, vraagt ze
Wolfgang, dit is
hoe heet je eigenlijk

een paar uur later bij haar thuis
sta ik dorstig op van het bed
in de keuken staat Mozart
het licht aan en uit te knippen

-
uit: "Sorry dat ik het paard en de hond heb doodgeschoten."
Gedichten, Amsterdam, 2002.
...

Inspiratie Constructie

- "Hey Joli(e)"
- "Hi Etienne!
- "Heb jij zin in een soort electro programmeer presentatie ding?"
- "Een wat..?"
- "Morgen is er een kijk dinges in jouw stad met coders en animatie in real time."
- "Oe, dat klinkt spannend. *uche* Ik moet nog wel hoesten maar wil er wel heen. Yep."
- "Dan kunnen wij morgen afspreken in Rotterdam bij V2?"
- "Ah, dat ken ik. Maar hoe kom jij daar bij als Amsterdammer?"
- "Een mede programmeur nodigde mij uit. Hij maakt allemaal gekke dingbeesten in een zelf opgebouwd software systeem. Je kunt aan de beestjes trekken."
- "Hm... *uche* dat doet me denken aan de Soda Constructor."
- "Ja, daar lijkt het op, ook in java-code, maar dan in 3 dimensies en met evolutie erbij en een soort van sterke push en zwakke pull structuren met tetraëders."
- "Net zoals bij een buckyball?
- "Right!"
- "OK. *uche* Laten we dan eerst eten bij de Warung Mini; dat is de beste fastfood van Rotterdam."
- "Excellent. Er schijnen ook refreshments in V2 te zijn."
- "Ach, als de drank maar gratis is..."

PosterPlakPret

Ik heb mijn best gedaan.
En het was fijn.

ComeBack

Ik ben weer terug.
Slapen op de stenen vloer van een gekraakt pakhuis, heeft een hardnekkige hoest veroorzaakt.
Dit weerhoudt mij er niet van deze avond een mooie poster over het smoelwerk van Camiel Eurlings te plakken. Wat een glibberige gelovige gladjakker is dat zeg.
Queeruption 6 is dus voorbij.
Op zaterdag werden 70 medebezoekers gearresteerd bij een AFA demonstratie in Den Haag en maandag nogmaals 10 van ons bij de anti-deportatie actie in Ter Apel.
Omdat Queeruption een underground karakter heeft, kan ik u er niet veel over vertellen.
Het gevaar bestaat namelijk dat mensen die er niets mee te maken hebben, er mee zullen gaan pronken. Alsof het een merk betreft.
Ze zijn zelf al heel duidelijk door te zeggen dat het hier een Do It Yourself event betreft en doen daar met de uitspraak "No yuppy scum welcome!" nog een schepje bovenop. De afgelopen dagen heb ik er van een anarchistisch consensus systeem geproeft. Oftewel: ik heb veel toiletten schoongehouden, water bijgevuld, boordjes met eten opgeschept, veiligheidsdiensten gedraaid en onderhouden, een plenaire sessie georganiseerd en lastige bezoekers van het open zaterdagfeest verwijderd. De idealist in mij werd niet blij van het grote deel consumenten ter plekke.
De kunstenaar in mij werd wèl blij doordat er veel positieve reacties op mijn animatie films kwamen. Vier van hen worden vertoond in Hamburg deze week en worden daarna opgenomen in het feministisch archief. Eén van hen gaat waarschijnlijk in het najaar in New York draaien. Ik stuur ook nog pakketjes naar Kopenhagen en Spanje.
Nu ga ik in bed liggen met een hoestdrankje en wat queer porno.