maar deze minder:
Dat is toch grappig. Ik ben de laatste dagen bezig met een duik in de geschiedenis van het feminsime en dan vooral de tweede golf. Ik ben namenlijk gevraagd voor een discussie over feministische kunst in het ACU op een dinsdag (vreemde dag). Ik ga er eens wat filmpjes laten zien en ach, mijn wildpaden project hoort ook wel bij de meer activistische dingen die ik gemaakt heb, maar toch voel ik me een beetje een vreemde eend in de bijt. Een oplichter.
Dat heb ik altijd een beetje als ik verkeer in de omgeving van groepen met een uitgesproken mening. Hoewel het me heerlijk lijkt elke nuance de kop in te drukken en consequenties door te trekken. Ik ben daar te laf voor. Toen ik voor deze avond werd gevraagd heb ik nog tot 3 maal aan toe gezegd: "ja maar... ik ben misschien geen feminsist... en identificeer me niet als vrouw... en ik weet niet genoeg van anarchisme om mij anarchist te kunnen noemen..." Al deze bezwaren mochten niet baten; ze wilden mij er erg graag bijhebben en ja, wat doe je dan nog? Warm geworden van deze graagte zei ik natuurlijk ja, maar moest toch wel even slikken toen ik de te discussieren vragen voorbij zag komen:
Feministisch Kafee 15 februari 2005: Feminisme in de kunst
Feministische kunstenaars komen vanavond hun kunst laten zien en vertellen over het feministische of politieke aspekt er van. Wat drijft hen om politieke kunst te maken? Wat is feministische kunst? Wat willen ze precies uitdragen? En lukt dat eigenlijk ook? Is kunst een goeie vorm van aktivisme? Een dichteres/schrijfster, een multi-media kunstenaar, en een beeldend kunstenares zullen hun antwoorden geven op deze vragen en in discussie gaan met het publiek.
Aanvang: 20u. Toegang gratis.
Ik ga eens hard nadenken, tot het kraakt.
...
