Wetenschap is wonderlijk, mensen.
Je mag je gelukkig prijzen wanneer je ooit in de schoolbanken hebt mogen zitten terwijl je natuurkunde leraar een glazen bak per ongeluk liet versplinteren door teveel pure natrium in het water te gooien. Je wist het wel. Ook voelde je op je klompen aan dat die titratie in die zuurkast van het praktikum lokaal nooit goed kon gaan. En met scheikunde was je een echte bofkont omdat je in de achterste banken zat toen er iets misging met het glyceryltrinitraat. Zo was het ook met mij. En ik draag die gevoeligheid (of deformatie) nog altijd met me mee.
Zo was ik, op de avond van de Grote Sigaar Vondst, diep in gedachten verzonken. Maar op het moment dat ik de schuifdeuren passeerde, schudde de tegemoetkomende kou mij wakker. 'Sokken zakken af' was mijn eerste gedachte. Deze eigenschap van sokken is erg vervelend tijdens de winterperiode; zeker wanneer je moe bent en je een reistas over je schouder hebt hangen die je bewegingsmogelijkheden beperkt. Ik droeg een broek met brede pijpen. Bij dit soort broeken zijn lange sokken de enige remedie tegen de kietelende kou die zich gemakkelijk een weg naar boven baant. Want kou is ook niet gek.
'Bah!' mompelde ik en ik maakte alweer aanstalten mijn niet zo heel erg lange sokken op te stropen. In ongemakkelijke positie verkerend omdat ik koste wat kost de reistas op mijn rug wilde houden. Het lukte en mijn onderbenen voelden relatief warm aan. Doch toen ik een tijd lang had gelopen (na het avontuur bij de bushalte) waren de slobberstukken alweer afgezakt. Gek genoeg werden mijn onderbenen niet heel koud. Ik kwam tot de conclusie dat dit kwam doordat de afgezakte variant van de sok dusdanig breed was (in X-richting) dat de wind er in Y-richting niet zo gemakkelijk langskwam. (U ziet dit uitgelegd in de prachtige schematische tekening linksboven, alwaar u mijn welgevormde benen kunt aanschouwen). De kou-grens (of isoterm) is nu zelfs aanzienlijk naar beneden verschoven! Deze is in de afbeelding aangegeven door de roze-rode pijl. Waarbij X = horizontaal en Y = verticaal.
Wonderlijke wetenschap.
Diezelfde wandeling vond er nog een reguliere ergernis plaats: mijn neus wordt altijd snotterig vlak voordat ik thuis ben. Nooit als ik al bijna bij de deur sta. Of netjes halverwege. Nee. Mijn neus gaat altijd gillen om een zakdoek op 't moment dat ik schoon genoeg heb van de tocht en geen gelegenheid heb halt te houden. Halt houden betekent immers: tas neerzetten, zakdoek uit broekzak wurmen, snuiten en tas weer op juiste positie trachten te duwen. Meestal loop ik dan maar door nadat ik een flinke veeg heb gegeven met mijn nog vrije, behandschoende hand. Maar soms draag ik geen handschoenen. Of erger nog: ik héb geen vrije hand. Dan kom ik bij mijn flat aan met een grote druppel tot aan mijn onderlip en bedenk ik mij wanhopig dat dit mij vast niet erg normaal zal doen lijken bij mijn medeflatbewoners die toch al geen hoge dunk van me zullen hebben. Hoe komt het toch dat de natuur zo'n slechte timing heeft? Bestaat er een wiskundige formule die aangeeft wanneer een neus gaat druppelen? De volumeverandering=[delta]V over de af te leggen afstand hangt volgens mij af van de volgende variabelen: de tijdslengte=t van de tocht, de buitenlucht temperatuur=T, de kracht van de schokken=F tijdens het lopen, het zoutgehalte/viscositeit=v van het snot, tot slot de temperatuur=Tn van de neus zelf. Echter: deze pure waarden kunnen worden gecompliceerd door de positie van het hoofd en de al dan niet zuivere vorm van de glooiende gewelven binnenin de neus. Als je je hoofd voorover houdt, zijn de druppels tenslotte sneller beneden, hetgeen weer tegengehouden kan worden door eventuele ruwheid van het oppervlak. Maar als we die onvolkomenheden weglaten, kom ik tot de volgende formule:
V=[t*Tn*F]/[v-T]
Hm... De patent aanvraag ligt al klaar.
Socks sink, which is actually not a nuisance when you wear bell-bottomed trousers, since the socks thus obstruct the entrance of the cold. Scroll down for more English posts.
