Truusje was blij dat er weer eens wat te doen was. Sinds de moord op Pim had ze geëxcelleerd in bezoekjes aan kisten met condoleance registers. Als ze niet kon tekenen ging ze er niet heen. Hoewel ze voor Pims herbegrafenis in Provesano een uitzondering had gemaakt. Sindsdien was ze langs geweest bij Claus en Juliana en ook bij Boudewijn Büch hoewel ze die eigenlijk niet goed kende; alleen van Barend en Van Dorp dan. Door ervaring wijs geworden had ze een aantal spulletjes aangeschaft die haar 't wachten makkelijker maakten: een vouw krukje, een rode thermoskan en een extra zakdoek met een mooi ruitjes patroon. Nu bij Bernhard werd haar man wel weer 'n beetje kribbig maar dat ging altijd gauw weer over. Terwijl ze een bloemstukje aan het hek knoopte wenste ze stilletjes dat de Paus de volgende zou zijn. "Dan mag ik weer naar Italië..." prevelde ze zachtjes voor zich uit. Zó zacht dat alleen de anjers 't konden horen en die fluisterden het weer naar mij.
...
