Normaal gesproken publiceer ik iedere 15e van de maand een gedicht alhier. Vorige maand was ik dat vergeten maar ik dacht: ik zeg er lekker niks over. 'ns kijken of ze het merken... Wat volgde waren geen volksopstanden. Geen ruiten werden ingeslagen. Ik zag geen wanhopige moeders met huilende kinderen onder mijn balkon staan. Voor mij werd niet gejuicht iedere keer als ik mij weer zette voor 'n nieuw weblog stukje. Geen hoon was mijn deel. Niemand dreigde met zelfmoord. Mij vlogen geen kogelbrieven of Frans Bauer CD's om de oren. Ik werd niet met dioxine vergiftigd en heb niet moeten onderduiken. Dit alles doet mij vermoeden dat u 't allemaal wel best vindt. Geeft u er eigenlijk wel om of ik wel of niet schrijf? Denkt u dat 't me allemaal maar aan komt waaien? Ziet u mij om half twee 's middags eindelijk het bed uitrollen om dan nog in pyama eventjes te 'loggen' terwijl ik mij eens uitgebreid op de kont krab? Nee, echt. Het heeft ook eigenlijk allemaal geen zin meer, dat weet ik heus wel. Maar zinloosheid hoeft toch niet genot in de weg te staan?
...
