Ik heb het er nooit over gehad.
Omdat dat immers niet correct zou zijn. Maar nu, na een half jaar, moet ik er wat over zeggen.
English Translation now here.
Ik ben geen diplomaat en dat zal ik nooit worden ook. Waarom zou ik?
Na vijf jaar met ware doodsverachting als vrijwilliger voor het LNBi te hebben gewerkt, heb ik als geen ander recht van spreken. Bij mijn vertrek ben ik (en anderen die samen met mij vertrokken) door het slijk gehaald. Ik eis eerherstel. Ik eis waardering voor het feit dat ik me volledig heb ingezet. Ik beheerde de hulptelefoon, was marktvrijwilliger, was lange tijd landelijk bestuurslid, zat in het promotieteam, was columnist en cartoonist, heb de website ontworpen en was er content manager van, was de logo ontwerper (vereniging logo en nationaal bi-logo zijn verdomme van mijn hand), en ik was als presentator het enthousiasmerende gezicht van de groep. Ik ben uitgespuugd.
Er kwam, na maanden sukkelen, in januari 2004 een bestuurscrisis en er kwam een onderzoekscomissie. Drie exen van mij deden lastig en hebben de vereniging opgeblazen juist op het moment dat de vereniging grote potentie kreeg. Op die manier zal het LNBi altijd een klein poly clubje blijven. Ik ben zelf verre van monogaam, maar dat betekent niet dat ik mensen die monogaam zijn wil omturnen of dat ik me beter dan hen voel. In de bi wereld lopen veel poly's rond die zich beter voelen dan anderen. En de monogame bi blijft thuisloos.
Bovendien bleek de biseksuele scene vele malen conservatiever over man en vrouw te denken dan ik had verwacht. Ik dacht dat iedereen er zou zijn zoals ik. Ik kijk werkelijk niet naar wat iemand in de onderbroek heeft, maar als ik dat zeg, weet ik dat ik direct impliceer dat homo's en hetero's dat wel doen. Sorry. Toch zeg ik het. Ik val op individuele persoonlijkheden. Veel bi's die ik heb leren kennen kijken vooral naar lingerie inhoud - maar dan met dit verschil dat ze er bewust voor willen kiezen een vriendin en een vriend te hebben. Bovendien heb ik er veel stellen gezien die erg hetero overkomen, ondanks hun lederen outfits, maar die er toch graag een leuke dame voor in bed bij willen hebben. Nooit een man. Dat lijkt mij alles te maken hebben met het beeld van 'de vrouw' als seksueel object. Voeg daar nog aan toe dat transgenders eerder gefetisheerd worden dan geaccepteerd en dan heeft u al een aardig beeld.
Ik weet: ik heb er allemaal aan meegedaan. De feesten, de darkrooms en nog meer dingen die u absoluut niet wilt weten.
Ik heb er geen spijt van.
Laten we het een 'leermoment' noemen.
Ik ben teleurgesteld dat biseksualieteit niet de eerste stap naar emancipatie is.
Ik dacht dat alle bi's zouden streven naar totale vrijheid van gender.
Dat mocht niet zo zijn. Het blijft rommelen in de marge.
Daarom kondig ik aan dat ik me van nu af aan niet meer biseksueel noem.
Ik ben seksueel.
Vandaag is het Roze Zaterdag in Enschede. Ik hoor er niet thuis, want het heeft niets meer te maken met vechten voor homorechten of de oorspronkelijke Christopher Street demonstraties. Toch sta ik er, te vrijwilligen voor deze club, samen met een hele aardige jongen (Ivo).
Even dacht ik nog niet te gaan omdat ik absoluut geen LNBi-ers wil tegenkomen. Maar aan de andere kant kan ik hen dan met opgeheven hoofd recht in de ogen kijken en zeggen: kijk, ik ben nu bij een groep die breed is qua inhoud, die mij op waarde weet te schatten en die geen one issue club is.
Ik zal mijn walging overwinnen.
...
