In de gemeente Joliehuizen (900 inwoners) vond de volgende discussie plaats. Het zou een voorbeeld kunnen zijn voor de rest van het land:
Leen: We moeten het eens hebben over Pleunie
Kees: Onze alom geroemde burgemeester?
Leen: Ja. Zij nadert nu reeds de vijfenveertig, hoe moet dat straks wanneer zij ons eventueel komt te ontvallen?
Hans: Een nieuwe zoeken
Leen: Ik stel voor haar dochter en elke andere daaropvolgende erfgenaam als onze volgende leider te benoemen en de gemeentebelasting geheel en al over te maken op hunner bankrekeningen zodat zij nooit in hun leven onder financiele zorgen hoeven te lijden. Onze huidige bestuurder Pleunie heeft tenslotte unieke eigenschappen.
Warmte, betrokkenheid, een moeder voor ons allen, vriendelijk naar de mensen toe, naar de lageren in rang. Ze is 'zo gewoon.' Bescheiden, spontaan, met oog en oor voor de mensen die het moeilijk hebben. Een knus iemand waar de bevolking binding mee heeft. Iemand die met een verrassende vanzelfsprekendheid mensen diep kan raken, met belangstelling voor andere landen, waarde hechttend aan de vrede op de wereld, meelevend regerend in een sobere stijl, bemind om haar moederlijke uitstraling en gewaardeerd om de menselijke kleur die ze aan het leiderschap geeft, authentiek en met warmte, iedereen zal zo zijn eigen herinneringen aan haar hebben.
Ze gedraagt zich als iedereen, winkelt in de supermarkt en speelgoedwinkel, bestelt wel eens gebak en bonbons en wacht daarbij gewoon op haar beurt, net als ieder ander. Ze neemt soms zelfs de fiets. Ze is een sociaal bewogen mens, warm, moedig en expressief maar verlegen, altijd waardig en op haar plaats. De kleur wit is voor haar erg belangrijk en haar gewoonzijn heeft ons haar in het hart doen sluiten.
Ik zou ook willen voorstellen dat bij haar overlijden overal in onze gemeente 1 minuut stilte in acht wordt genomen, alle feesten afgelast en de lokale TV op zwart gaat.
Hans: Ondanks het feit dat haar man steekpenningen heeft aangenomen van een groot landbouwtuig bedrijf?
Kees: Ach, dat is puur een privekwestie lijkt me. Pleunie zelve heeft de onmiskenbare bestuurskwaliteiten van de gemiddelde huisvrouw en dient mijnsinziens daarom zelfs in de adel verheven te worden. Volgens het erfrecht zullen haar dochter en kleindochter deze eer mogen delen. Daarmee verdwijnt direct de loden last ook daadwerkelijk iets te moeten presteren.
Leen: Daar stem ik van harte mee in! Hoera! Hoera! Hoera!
...
Scroll down for English posts.
