De maand maart is bijna voorbij en ik zal u eens flink RSI* bezorgen.
Klikt u maar (*downloaden duurt soms wat lang).
Hier was de vraag of een weblog met vanalles-en-nog-wat eigenlijk wel zin heeft. Een echt existentialistische vraag, maar niemand gaf er uitsluitsel over en tot nu toe werkt dit schaap met de vijf poten nog wel. Ik heb zelfs flink moeite moeten doen om niet meer dan 1 postje per dag op het web te gooien.
Soms was de verleiding erg groot u te overvoeren, dus hield ik alhier dan maar een multiple-choice en daar kwam gelukkig maar 1 onbetwiste winnaar uit en tegelijkertijd een nieuw idee: elke 15e van de maand zal hier een gedicht gepubliceerd worden van een bekende of onbekende dichter (die laatste ben ik vaak zelf...) alhoewel ik de schallende schijtschurft heb aan infame poëten.
Ik citeer mezelf: "Ik heb inderdaad een hekel aan braaksels van mensen die niet goed[...] kunnen dichten en dat dan tóch publiceren. Aan de andere kant: dit is MIJN weblog, dus mag ik al mijn misbaksels tentoonstellen. Hoewel ik het bewuste gedicht juist wel weer aardig vind en ik daarin spreek over een situatie die zich 4 jaar geleden heeft voorgedaan en dat is lang genoeg voorbij om er geen tenenkrommend tè persoonlijk ding van te maken. Tijd is afstand = meer kwaliteit...? en zowaar ben ik het weer met mezelf eens.
Dit jaar is trouwens Pablo Neruda jaar.
Ik verslind momenteel drie bundels van hem tegelijk; deze Nobelprijs winnaar wist wat passie was!
En Gerrit Komrij is zestig geworden.
Ik heb mezelf inmiddels omgedoopt tot 'de dictator van de goede smaak', maar ben vandaag in een milde bui dus...
Van wie wilt U hier een gedicht zien op 15 april?
Van Pablo Neruda of van Gerrit Komrij?
-
In het eerder gelinkte postje 'Power to the people' werd u deze keuzes voorgelegd
1- Mieren
2- Kunstdebat in de Remonstrantse kerk van 4 maart
3- De integratie van de familie Joli(e)/Ghianni...
4- Het grote sekse experiment (Museon)
5- Joli(e)s gedicht/flashback naar aan leiding van de sneeuw
Jullie kozen voor 5, maar de andere 4 bestaan ook; u heeft ze nog van me tegoed:
1-Werken als een mier: Ron geloofde niet dat ik iets interessants over mieren had te melden, maar ja hoor; die zat alláng in de pen.
Voor ingewikkelde taken heb je vast ook ingewikkelde robots nodig, zou je denken. De Britse robotwetenschapper Chris Melhuish vond van niet. Een hele club simpele robots kan hetzelfde bereiken als één complexe, en dus dure robot. Dat die aanpak werkt, is in de natuur te zien. Bij mieren. [Uitzending 'dat willen wij ook' Nederland 3, 29 februari 2004]. Ik zag er robotmieren aan het werk (1 enkele individuele mier kan bijna niets en maakt herhaaldelijk fouten, maar de optelsom van alle duizenden trials-&-errors die mieren maken, blijft toch een effectieve uitkomst opleveren) en kreeg een flashback van mijn prille jeugd. Ik rolschaatste toen graag. Maar was erg onhandig. Ik leek op een spastische Pippi Langkous met de hik maar dapper ploegde ik voort... en reed over een mierenhoop. Een half uur lang keek ik in tranen naar de door mij geplette wondertjes der natuur. Ik heb er nog steeds spijt van.
2- Mocht u nieuwsgierig zijn naar de kunst subsidie discussie in TENT van 4 maart 2004, klik dan hier en veel plezier.
Het debat had geen concrete uitkomst - m.i. hadden de twee opponenten uitgangspunten die te ver uit elkaar lagen waardoor zij elkaars argumenten niet inhoudelijk konden verwerpen.
Toch heeft het wel zin om je af te vragen wat er nu werkelijk verloren zou gaan als er totaal géén cultuur subsidies meer zouden bestaan...
3- Ik word niet meer als allochtoon beschouwd, maar in mijn jeugd wel. En dat heb ik geweten ook. Die voor altijd vernietigde kindertijd komt niet meer terug. Tot aan mijn 14e jaar had ik niet de Nederlandse nationaliteit. Sinds 1989 heb ik 2 paspoorten en twee nationaliteiten en word ik plotseling beschouwd als 1 van u, hetgeen mijn blauwe plekken niet heeft weggenomen.
De familie Ghianni is volgens u geïntegreerd.
Mijn (Italiaanse) vader praat nog steeds gebrekkig Nederlands en kan niet pinnen of een dokter bellen. Zonder mijn (nederlandse) moeder zou hij nergens zijn.
Mijn broer kwam elke week tot bloedens toe inelkaar geslagen thuis van school. Hij heeft het er nu niet meer over, maar dat was het lot van niet-Nederlands zijn in aangeharkt Capelle a/d Yssel. Het heeft me een enorm wantrouwen in de mensheid opgeleverd, een grote afkeer van zowel Nederland als Italië (nationaliteit i.h.a. eigenlijk) en een diepgewortelde kinderhaat. Kinderen worden mijnsinziens slecht en egocentrisch geboren - slechts enkelen leren solidariteit te voelen en enigszins een gevoel van rechtvaardigheid te ontwikkelen. En dat zullen níet diegenen zijn die binnen de groepsdynamica ervoor kiezen het allochtoontje in elkaar te slaan of te kleineren. De meelopers.
Zij die mij kennen, weten dat ik nog een tamelijk zonnig karakter heb ondanks dit alles. Ik houd mijn hart vast: welk pessimisme zal de Marrokaanse jeugd treffen wanneer zij niet meer als allochtoon zullen worden beschouwd en daarmee alle leed slechts administratief wordt 'weggevaagd'?
Een autochtoon kan dat nooit begrijpen.
4- U had er echt heen gemoeten. Rolbevestigend maar toch erg leuk: het Grote Sekse Experiment in het Museon eindigde op 21 maart 2004.
Ik blijk voor 70% man te zijn en scoorde het allerlaagst bij 't gissen naar waar de noordpool zich zou bevinden (vele malen lager dan de gemiddelde bezoeker). Ik scoorde exceptioneel hoog bij het houden van muzikaal ritme (400% hoger dan het gemiddelde van alle bezoekers). Ik heb de verkeerde carrière gekozen.
Bim bam boemerde boem. Ik zie mezelf al slaan met drumstokjes op de afgehakte hoofdjes van mijn Nederlandse pestkopjes.
Scroll down for English posts.
