Bij de verrukkelukke klanken van
VPRO's grensverkeer tik ik deze regels in. Gisteren kon ik niet typen. Ik had mijn vinger flink bezeerd toen die klem was komen te zitten tussen mijn overvolle boodschappentas en een stang in een gevaarlijk overhellende bus. Met de bussen van vroeger had je dat nooit. Je voelde vèr van tevoren aankomen dat de chauffeur zich aan het voorbereiden was op het nemen van een scherpe bocht. Nu is het zo dat, wanneer de ronkende broodtrommels halt gaan houden, het natuurkundig 'moment' verschoven lijkt te zijn (meer info: zie Newtoniaanse krachtspelen in uw vroegere Atheneum lessen). Er treedt een enorme, haast onoverkomelijke vertraging op, waardoor het onmogelijk is om op charmante wijze naar de deur toe te lopen. Niemand is in staat een bus in waardigheid te verlaten.
At the deeelicious consonances of VPRO's tuesday Radio Show, I type these lines. Yesterday I could not type. I had hurt my finger considerably when it got stuck inbetween my overflowing grocery bag and a rod in a dangerously inclining bus. That never happened with the buses of former days. Far in advance of the arrival you could feel the driver was preparing himself to taking a sharp turning. Now the smokey breadcases, when halting, seem to have moved their physical 'momentum' (more information: see Newtonian forces in your former school lessons). The enormous delay is insuperable, as a result of which it is impossible to walk up to the door in a charming manner. Nobody is able to leave a bus in style.
