Het is voorbij. Van nu af aan zal het nooit meer hetzelfde zijn. Het is een soort kracht. Waar ik ook ga, waar ik ook sta, altijd zal er iemand in de buurt zijn. Ik ben nooit meer anoniem. Vandaag ging ik in mijn eentje naar een opening in Schiedam, waar ik slechts 2 kunstenaressen dacht te kennen - het bleken er veel meer te zijn. Die ik kende dan. Ook kwam ik later op straat, bij de films, nog meer mensen tegen die ik kende. Ik ken overal wel iemand. En anders wel allerlei iemanden via andere iemanden en die ook weer via weer andere iemanden. Iedereen kent mij al. Ik kan nergens meer heen. Het is overal. Misschien loopt er op dit ogenblik wel iemand die mij kent twee straten hier vandaan, langs een vuilnisbak waar ik een propje in heb gegooid of misschien nog ga gooien.
...
