De oostkust van Amerika, het land waar ik van hou, staat op de kop af drie jaar onder constante paraatheid. Maar ook westelijker, Seattle en Chicago, zijn terrorisme waardig genoemd.
Gek genoeg is er over San Francisco nog nooit gesproken. Alsof deze stad, dit hippie-verblijf, dit bloemenkinderen paradijs, dit siliconvalley en siliconen borsten proletariaat, deze kinky, sexy, homo-magneet overal buiten staat.
Waarom voel ik dan toch angst? Ik heb een allervreselijkst voorgevoel. Ik heb geen idee waar ik zal zijn over 5 weken, alsof het leven dan ophoudt. Ik voel dat ik niet zal terugkeren naar Nederland, tenzij tussen 6 plankjes. Ik heb de neiging al mijn vrienden en vriendinnen het telefoonnummer van mijn moeder te geven, want als ik dood ben, zal zij dat het eerst te horen krijgen.
Ik heb paniek visioenen over vliegtuigrampen, aardbevingen, notenallergieën, voedselvergiftigingen, schotwonden, anti-gay bommen of andere rampen die mijn lichaam kunnen treffen. Mijn voorgevoelens zijn vaak juist geweest.
Laten we hopen dat ze als sneeuw voor de zon verdwijnen als ik met Turtle zachtjes hand in hand over de Golden Gate Bridge heen wandel.
...
