Aan de andere kant van de lijn zei ze twee maanden geleden nog chagrijnig 'Nou, dat weten we nog niet hoor.' Het klonk elitair en uit de hoogte. 'Maar...' zei ik '...in de rest van Nederland worden Van Kooten en De Bie toch echt in de betere bioscopen vertoond!' Er klonk een zucht 'we zullen het bekijken. Goedendag..!' De reserverings-bitch klikte de hoorn er weer op.
En nu, acht weken na dato, is de extra(!) voorstelling van De TerugKeek al láng en breed uitverkocht in diezelfde bioscoop die zo huiverig ervoor was... Ik ga er straks heen. Ik had niet verwacht dat het Simplisties Verbond niet inmiddels tot de Hoge Kunst gerekend mocht worden.
En of ik daar zelf een zinvolle bijdrage aan heb geleverd..? In ieder geval mag ik van de W.I.K. man een 'doorstart' maken. Hetgeen inhoudt dat het niet zo verstandig zou zijn als ik nu het halve jaar kunstenaarsuitkering dat ik nog over heb aan het zoeken naar een baan zou besteden. 'Maar dat betekent niet dat je je ogen niet open moet houden' zei de aardige W.I.K. meneer 'Je moet alleen ernaar streven betaald werk specifiek uit kunst te halen.' Hm... Daar zat wat in vond ik, afgelopen donderdag.
Het had flink gesneeuwd. De NS was er natuurlijk van in de war. En ik ben blij dat Hannah erover belde, waardoor ik een uur eerder vertrok dan gepland en ik heel netjes op tijd kwam. De rest van de dag straalde de zon; glimmende sterren sprongen van de ramen van de Hortus Botanicus waar ik langs wandelde na het gesprek (waarin mij een aanbetaling voor een nieuwe Mac was beloofd, maar dat wordt nog spannend: het werk van de kunstenaar is 80% formulieren invullen 19% geld uitgeven en 1% creëren). In maart hoop ik ook nog eens aan een cursus 'ondernemen voor kunstenaars' mee te doen. Het moet hè...
Laat in de middag at ik een authentiek amerikaans smakende bagel aan de Vijzelstraat. Toen Katerina en Hannah erbij kwamen, domineerde ons gezelschap al gauw de sfeer in de zaak. Ik kan niet beoordelen of dat erg gewaardeerd werd.
Even later hielpen wij de barman van Sappho met het juist omranden van de letters op zijn prijslijst. Ook híer kon ik niet beoordelen of hij dat wel zo fijn vond.
En toen wij met De Vreer (hoofdletters ja) indonesisch gingen bikken, zag ik dat een meneer aan een ander tafeltje dezelfde laptoptas als ik bij zich droeg. Even nog overwoog ik die van hem met de mijne te verwisselen. Uit performance oogpunt. Maar iets in mij zei plots héél duidelijk dat dat zéker niet gewaardeerd zou worden. De humor zou op straat moeten liggen.
Op straat. Daar was ik afgelopen nacht erg vaak te vinden. Het was namenlijk zomaar Museumnacht in Rotterdam en ik was er nog nooit geweest. De bedoeling was dat een grote groep vrienden met mij mee zou komen om gezamenlijk op de tentoongestelde waren te kankeren (dat schept een band). Maar Eva was ziek, Magdeleen moest werken en Judith speelde voor varken in Galerie Bruce die beheerd wordt door Hester, een ex-medestudente aan de Willem de Kooning Academy. Ze is te typeren als ergens tussen Absolutely Fabulous en Arnon Grunberg in.
Uiteindelijk heb ik het grootste deel van de avond vooral drinkend c.q. zwalkend doorgebracht (en op de WC's van Gil & Moti, de Kunsthal, Boijmans en het Natuurmuseum).
Ah. Vandaag is het zondag: kamerbadjasdag... Judith verzorgde, onder begeleiding van Miles Davis' Kind of Blue, mijn ontbijt op bed. Vanaf haar huis vertrokken we naar het mijne alwaar ik al het mogelijke heb gedaan met deze goedkope methode. En het lukte maar een heel klein beetje. Maar ja. Je moet wát in de kunst.
Dat was een dooddoener.
Gratis.
Scroll down for English posts.
