Aan de andere kant van de lijn zei ze twee maanden geleden nog chagrijnig 'Nou, dat weten we nog niet hoor.' Het klonk elitair en uit de hoogte. 'Maar...' zei ik '...in de rest van Nederland worden Van Kooten en De Bie toch echt in de betere bioscopen vertoond!' Er klonk een zucht 'we zullen het bekijken. Goedendag..!' De reserverings-bitch klikte de hoorn er weer op.
En nu, acht weken na dato, is de extra(!) voorstelling van De TerugKeek al láng en breed uitverkocht in diezelfde bioscoop die zo huiverig ervoor was... Ik ga er straks heen. Ik had niet verwacht dat het Simplisties Verbond niet inmiddels tot de Hoge Kunst gerekend mocht worden.
En of ik daar zelf een zinvolle bijdrage aan heb geleverd..? In ieder geval mag ik van de W.I.K. man een 'doorstart' maken. Hetgeen inhoudt dat het niet zo verstandig zou zijn als ik nu het halve jaar kunstenaarsuitkering dat ik nog over heb aan het zoeken naar een baan zou besteden. 'Maar dat betekent niet dat je je ogen niet open moet houden' zei de aardige W.I.K. meneer 'Je moet alleen ernaar streven betaald werk specifiek uit kunst te halen.' Hm... Daar zat wat in vond ik, afgelopen donderdag.
Het had flink gesneeuwd. De NS was er natuurlijk van in de war. En ik ben blij dat Hannah erover belde, waardoor ik een uur eerder vertrok dan gepland en ik heel netjes op tijd kwam. De rest van de dag straalde de zon; glimmende sterren sprongen van de ramen van de Hortus Botanicus waar ik langs wandelde na het gesprek (waarin mij een aanbetaling voor een nieuwe Mac was beloofd, maar dat wordt nog spannend: het werk van de kunstenaar is 80% formulieren invullen 19% geld uitgeven en 1% creëren). In maart hoop ik ook nog eens aan een cursus 'ondernemen voor kunstenaars' mee te doen. Het moet hè...
Laat in de middag at ik een authentiek amerikaans smakende bagel aan de Vijzelstraat. Toen Katerina en Hannah erbij kwamen, domineerde ons gezelschap al gauw de sfeer in de zaak. Ik kan niet beoordelen of dat erg gewaardeerd werd.
Even later hielpen wij de barman van Sappho met het juist omranden van de letters op zijn prijslijst. Ook híer kon ik niet beoordelen of hij dat wel zo fijn vond.
En toen wij met De Vreer (hoofdletters ja) indonesisch gingen bikken, zag ik dat een meneer aan een ander tafeltje dezelfde laptoptas als ik bij zich droeg. Even nog overwoog ik die van hem met de mijne te verwisselen. Uit performance oogpunt. Maar iets in mij zei plots héél duidelijk dat dat zéker niet gewaardeerd zou worden. De humor zou op straat moeten liggen.
Op straat. Daar was ik afgelopen nacht erg vaak te vinden. Het was namenlijk zomaar Museumnacht in Rotterdam en ik was er nog nooit geweest. De bedoeling was dat een grote groep vrienden met mij mee zou komen om gezamenlijk op de tentoongestelde waren te kankeren (dat schept een band). Maar Eva was ziek, Magdeleen moest werken en Judith speelde voor varken in Galerie Bruce die beheerd wordt door Hester, een ex-medestudente aan de Willem de Kooning Academy. Ze is te typeren als ergens tussen Absolutely Fabulous en Arnon Grunberg in.
Uiteindelijk heb ik het grootste deel van de avond vooral drinkend c.q. zwalkend doorgebracht (en op de WC's van Gil & Moti, de Kunsthal, Boijmans en het Natuurmuseum).
Ah. Vandaag is het zondag: kamerbadjasdag... Judith verzorgde, onder begeleiding van Miles Davis' Kind of Blue, mijn ontbijt op bed. Vanaf haar huis vertrokken we naar het mijne alwaar ik al het mogelijke heb gedaan met deze goedkope methode. En het lukte maar een heel klein beetje. Maar ja. Je moet wát in de kunst.
Dat was een dooddoener.
Gratis.
Soms. Lijkt iedereen het te weten, behalve ik. Alsof ik erbuiten gehouden word. Maar niemand vertelt me waarom. Altijd weer bekruipt me het gevoel dat andere mensen de waarheid kennen en dat die nog eens simpel is ook. Voor mij is het in raadselen gehuld. Want hoe zit dat nou met 'mannen' en 'vrouwen'? Wat zijn dat? Ik begrijp er niets van, omdat niemand het me kan (of wil) zeggen. Een ongemakkelijk mysterie.
(Bekijk het linkerplaatje nauwkeurig).
En nu iets heel anders.
Naast VVD-ers en zonderlingen die mijn gastenboek bevolken, kom ik nog meer mensen op deze aardbol tegen. En graag geef ik ze een hand. Handen geven is OK. En knuffelen ook. Zoenen lang niet altijd.
Hemel.

Verschijnselen waar ik van moet vomeren
(hierna mag u):
Hemel.
Die Orkut-geïnfleerde vrienden hebben allemaal ook zo'n bulk aan contacten. Met een eenvoudig mailtje aan 'friends of my friends' kan Paul in één keer zo'n 4500 mensen bereiken (grofweg 89 x 89, en daar dan weer de helft van omdat er doublures in zitten). Je kunt erop wachten dat spammers dat gereedschap gaan misbruiken. Sterker: wat voor praktisch doel heeft het om alle 'vrienden' van je vrienden tegelijk te mailen?
Microsoft had een paar jaar geleden plannen voor een .Net-paspoort en wilde daartoe allerlei informatie van zijn gebruikers vergaren: welke sites bezochten ze, wie mailden ze, wat kochten ze waar. Dat leidde tot een fikse ruzie met de Europese Commissie, die stelde dat het bewaren van zulke gegevens indruiste tegen Europese regelgeving. Microsoft blies de paspoortplannen uiteindelijk af.
Hoe maak je het virtuele zo persoonlijk mogelijk?
Twee weken geleden op
Overigens zit er in de 'gewone mergel' die ENCI afgraaft ook een schat aan informatie en ik heb er mijn allermooiste fossielen van gastropoda, oesterachtigen en eencellige organismen gevonden. Dus ik ben ook tegen afgraving, maar met een heel ander argument. Ik benadruk graag de intrinsieke waarde van de wetenschap. Maak er dus liever een wetenschappelijk monument van, waar alle Nederlandse kindertjes en Aardwetenschappen-studenten hun praktijkervaring en nieuwsgierigheid kunnen laten prikkelen.

Het was een lang en nogal verrassende dagje zaterdag.
DEN HAAG - 'Stuur je opa naar Europa',
Opstand bij congres van GroenLinks
Ik ben vaak degene die het 'uit'maakt.
Ergens had ik ooit gelezen dat het ijslandse woord 'bjork' staat voor 'bier.'
Ik heb (nog) geen blog broer.
AMSTERDAM
Het is zover: het is nu 5 februari, 5 uur 's ochtends.
